پروتزهایی که به منظور بهبود وضعیت شنیداری در جمجمه کار گذاشته می شوند، بر حسب محل جایگذاری خود به انواع مختلفی تقسیم می شوند. از جمله:
- سمعک های هدایت استخوانی قابل کاشت.
- کاشت گوش میانی.
- کاشت حلزون.
- کاشت ساقه مغز.
- کاشت مغز میانی.
در مورد سمعک هدایت استخوانی، قبلا توضیحاتی را ارائه کردیم. در این مقاله مختصری در مورد کاشت گوش میانی صحبت خواهیم کرد.
تعریف کاشت گوش میانی
کاشت گوش میانی نیز در واقع نوعی سمعک هدایت استخوانی قابل کاشت است زیرا همانند این سمعک ها، کاشت گوش میانی هم فاقد خروجی صوتی بوده و خروجی آن به صورت ارتعاش می باشد اما این ارتعاش مکانیکی به جای ماستوئید به سیستم گوش میانی یا به دریچه گرد (دریچه ای است که بین گوش میانی و حلزون قرار دارد) اعمال می شود.
در این پروتز، مبدل صدا را دریافت می کند. سپس صدا پردازش و تقویت و تبدیل به ارتعاش می شود. در نهایت فرستنده سیگنال را به مبدلی که درون جمجمه قرار دارد منتقل می کند.
کاشت های گوش میانی به چند نوع کلی تقسیم می شوند؟
- کاشت کامل: تمام قطعات در بدن فرد کاشته می شوند.
- کاشت جزیی (semi-implant): مبدل خروجی کاشته می شود. اما میکروفون – باطری – تقویت کننده و فرستنده در بیرون از بدن قرار دارند.
میکروفون کاشت گوش میانی در چه مکانی قرار می گیرد؟
میکروفون کاشت گوش میانی می تواند در مکان های مختلفی قرار بگیرد. از جمله:
- بیرون از جمجمه (مانند سمعک های مرسوم/ همان کاشت جزیی).
- در زیر پوست سر: در اینصورت لازم است میکروفون دیافراگم بزرگی داشته باشد زیرا پوست بخشی از صدایی که قرار است توسط میکروفون دریافت شود را کاهش می دهد و به همین دلیل باید دیافراگم میکروفون نسبتا بزرگ باشد تا بتواند به میزان کافی انرژی صوتی را دریافت کند.
- در زیر پوست مجرای گوش: میکروفون در عمق مجرای گوش و در نزدیکی پرده تمپان قرار می گیرد. در واقع تقریبا مانند سمعک CIC است. این میکروفون نسبت به میکروفون های زیر پوست، دیافراگم کوچکتر و در نتیجه حساسیت کمتری دارد.
- درون گوش میانی: مزیت قرار دادن میکروفون درون گوش میانی این است که سودمندی ها و اثرات اکوستیکی گوش خارجی همچنان باقی می مانند و این سبب بهبود کیفیت صدای دریافتی می گردد.
اندیکاسیون های کاشت گوش میانی
این سمعک ها معمولا برای بیمارانی کاشت می شوند که ساختمان گوش میانی آن ها هنجار است اما احتمالا بیماران، دچار اختلالات گوش خارجی یا میانی و یا دچار افت شنوایی آمیخته با جز انتقالی بارز هستند. این گروه از بیماران عبارتند از:
- افرادی که نمی توانند از قالب گوش استفاده کنند مانند کودکان دچار آترزی یا سایر بدشکلی های گوش خارجی.
- افرادی که سیستم گوش میانی ناکارآمدی دارند.
بیشتر بخوانید: بد شکلی گوش نوزادان.
افت های شنوایی آمیخته با جز حسی – عصبی متوسط یا بیشتر نیز می توانند کاندید استفاده از این پروتز باشند.
به عنوان مثال در مواردی که بیمار به هر دلیلی نمی تواند از سمعک های مرسوم استفاده کند مانند پاتولوژی التهابی مزمن در گوش خارجی که همراه با کم شنوایی حسی-عصبی باشد، کاشت گوش میانی می تواند گزینه مناسبی برای بهبود عملکرد شنیداری فرد باشد.
لازم به ذکر است در افراد مبتلا به کم شنوایی حسی – عصبی با گوش خارجی و میانی سالم، کارایی کاشت گوش میانی مورد تردید است. در این بیماران کاشت حلزون ممکن است کارایی بیشتری داشته باشد.
مزایای کاشت گوش میانی
مهم ترین مزایای کاشت گوش میانی عبارتند از:
- عدم نیاز به قالب گوش (عدم وجود اثر انسداد و بنابراین رضایت بیشتر کاربر از شنیدن صدای خودش).
- پاسخ فرکانسی گسترده در فرکانس های بالا.
- افزایش میزان بهره.
- اعوجاج غیر خطی کمتر.
- شفافیت بیشتر سیگنال.
- عدم تاثیر شرابط محیطی بر آن ها ( مانند رطوبت – گرد و خاک و …).
- زیبایی ( بهبود کیفیت زیدگی بیمار).
- عدم تداخل با دسته عینک.
معایب کاشت گوش میانی
مهم ترین معایب کاشت گوش میانی عبارتند از:
- در خطر بودن عصب فاسیال و حس چشایی فرد.
- احتمال سیاه شدن استخوانچه ها.
- احتمال عدم ثبات پروتز و جا به جا شدن آن.
- احتمال خرابی اجزای داخلی به دلیل تماس با رطوبت گوش میانی. از طرفی در صورت خرابی این اجزا، دسترسی به آن ها دشوار می باشد.
- عدم امکان انجام برخی از ارزیابی های پزشکی به دلیل وجود آهنربا مانند MRI.
- قیمت بالای این پروتز نسبت به قیمت سمعک های مرسوم و انتقال استخوانی قابل کاشت.
