سمعک یا hearing aid یک وسیله الکترونیکی است که بااستفاده از آن مشکل کم‌شنوایی افراد حل شده و اصوات را به وضوح بیشتری می‌شوند. شاید این سوال برای شما پیش آمده است که سمعک برای چه کسانی مناسب است و یا اصلا چه نوع سمعکی بهتر است و چگونه باید سمعک مناسب با میزان شنوایی خود را انتخاب کنید. بسیاری از سمعک‌های جدید قابل شارژ هستند. حتی می‌توانید آن‌ها را با استفاده از فناوری Bluetooth® به تلفن‌های هوشمند و سایر دستگاه‌ها متصل کنید.
ما در این مقاله از سری مقالات سمعک اقدسیه قصد داریم تا راهنمای کاملی راجع به انواع سمعک به شما ارائه کنیم تا با بهره‌گیری از آن سمعک مناسبی را برای خود انتخاب کنید. البته برای رسیدن به نتیجه مطلوب بهتراست با یک شنوایی شناس مشورت کنید تا به شما بگوید چه نوع سمعکی برای شما بهتر است و شما برای انتخاب آن به چه ویژگی‌هایی باید توجه کنید.
چه نوع سمعکی خوب است؟
انواع مختلفی از سمعک ها مانند پشت گوش (BTE)، داخل گوش (ITE) و داخل کانال (ITC) وجود دارد. هر نوع مزایا و محدودیت‌های خاص خود را دارد. انتخاب سمعک مناسب برای شما به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:
- شدت کاهش شنوایی و الگوی ادیوگرام بیمار
- سن بیمار
- توانایی بیمار در کار کردن با اجسام کوچک
- سبک زندگی بیمار
- قیمت سمعک و متعلقات آن
- شدت کم شنوایی شما (خفیف، متوسط، شدید یا عمیق)
- اندازه و شکل گوش شما
انواع سمعک گوش از نظر ظاهر
- سمعک‌های داخل گوشی (In-the-Ear Hearing aids)
- سمعک‌های پشت گوشی (Behind-the-Ear Hearing aids)
سمعک‌های داخل گوشی:
به سمعک‌هایی اطلاق می‌شود که در آن‌ها تمام اجزای سمعک به طور فشرده در داخل کانال گوش قرار می‌گیرند. این سمعکها برای هر کاربر به صورت اختصاصی ساخته می‌شوند. به این معنا که ساخت آن‌ها نیازمند قالبگیری اولیه با کمک خمیر قالبگیری از کانال گوش فرد است. این فرآیند توسط شنوایی شناس انجام می‌شود.
سمعک‌های داخل گوشی دارای سایزهای متنوعی هستند به نحوی که برخی از آن‌ها کاملا در عمق کانال گوش کاربر قرار می-گیرند و به همین دلیل به سختی توسط سایرین دیده می‌شوند درحالی‌که برخی دیگر اندازه بزرگتری داشته و حتی بخش‌هایی از فضای لاله گوش را نیز اشغال می‌کنند.
انواع سمعک‌های داخل گوشی:
سمعک‌های نامرئی (IIC):
این سمعکها بسیار کوچک به طور کامل در عمق کانال گوش قرار می‌گیرند و به همین خاطر تقریبا غیر قابل رویت هستند. برای خارج کردن این سمعکها از گوش کاربر حتما باید از ابزار مخصوص این نوع سمعکها که غالبا حالت آهنربایی دارد استفاده کرد.
سمعک‌های کاملا داخل گوشی (CIC):
این نوع از سمعکها اگر چه نسبت به سمعک‌های نامرئی ابعاد بزرگتری دارند اما همچنان اندازه بسیار کوچک آن‌ها سبب می‌شود تا ظاهری مناسب در گوش کاربر داشته باشند.
معایب:
• سمعک‌های نامرئی و کاملا داخل گوشی به دلیل ظرافت بسیار زیاد صرفا قادر به پوشش کم شنوایی های خفیف و متوسط هستند و برای کم شنوایی های شدید کاربردی ندارند.
• بر روی این سمعکها هیچ‌گونه دکمه‌ای برای کنترل (کم یا زیاد کردن) وجود ندارد.
• نگهداری از این سمعکها به دلیل ظرافت و حساسیت دشوار است.
• این سمعکها نسبت به جرم گوش و یا عرق بسیار آسیب پذیر هستند.
سمعک‌های داخل گوشی (ITE و ITC):
این سمعکها نسبت به دو مدل قبلی بزرگتر بوده و به همین خاطر کمتر در قسمت‌های عمقی کانال گوش قرار می‌گیرند. اما همین نحوه استقرار در گوش موجب سهولت استفاده از آن‌ها به ویژه به هنگام گذاشتن و برداشتن سمعک می‌شود. از سوی دیگر این سمعکها دارای دکمه ولوم و یا تغییر برنامه هستند که کاربر را قادر می‌سازد تا بتواند صدای سمعک را در موقعیت‌های مختلف تنظیم نماید. طول عمر طولانی‌تر باتری این سمعکها و همچنین قدرت بالاتر بلندگوی آن‌ها سبب شده است تا توانایی پوشش مقادیر بالاتری از کم‌شنوایی به کمک آن‌ها فراهم شود.
مزیت دیگر این نوع سمعک داخل گوشی، امکان استفاده از میکروفون‌های جهت‌دار (دایرکشنال) در ساختار آن‌هاست که سبب می‌شود تا کیفیت صدای سمعک در محیط‌های شلوغ و پر سر و صدا همچنان مطلوب باقی بماند. اما شاید مهم‌ترین قابلیت سمعک‌های داخل گوشی را امکان به کارگیری مدارات وایرلس در ساختار آن‌ها دانست. این ویژگی این گروه از سمعکها را قادر می‌سازد تا با سایر وسایل روزمره همچون تلفن و یا تلویزیون ارتباط بی‌سیم برقرار نمایند.
معایب:
• آسیب پذیری نسبت به جرم گوش و عرق
• احساس کیپی و پُری در گوش به دلیل اشغال کامل فضای کانال گوش
سمعک‌های پشت گوشی:
به مدل‌هایی گفته می‌شود که در آن بخش عمده مدار سمعک رو و یا پشت لاله گوش قرار گرفته و ارتباط آن با کانال گوش از طریق یک تیوب و یا سیم برقرار می‌شود. استقرار سمعک‌های پشت گوشی بر روی گوش با کمک قالب آن‌ها ایجاد می‌شود. به این ترتیب که برای هر سمعک پشت گوشی یک قالب اختصاصی ساخته می‌شود که در داخل کانال گوش قرار گرفته و سبب تثبیت موقعیت آن بر روی گوش می‌شود.
انواع سمعک‌های پشت گوشی:
1. سمعک‌های پشت گوشی تیوب‌دار (BTE)
2. سمعک‌های پشت گوشی سیم‌دار (RIC)
سمعک‌های پشت گوشی تیوب‌دار (BTE):
در این دسته از سمعک‌های پشت گوشی تمام اجزای سمعک در پشت گوش قرار دارد و صدای تولید شده توسط سمعک از طریق یک تیوب (نازک و یا ضخیم) به سمت کانال گوش هدایت می‌شود. انتهای تیوب به قالب گوش متصل است. قالب گوش به قسمتی گفته می‌شود که در داخل کانال گوش قرار گرفته و صدای ارسالی سمعک از طریق آن وارد کانال گوش کاربر می‌شود. این قالب می‌تواند به دو صورت ساختنی و یا پیش ساخته باشد. قالب‌های ساختنی نیازمند قالبگیری اولیه (با استفاده از خمیر قالبگیری) از گوش و همچنین ساخت در لابراتوار هستند. در حالی که قالب‌های پیش ساخته در سایزهای متفاوت و از پیش تعریف شده، تولید و نیاز به قالبگیری، ارسال و ساخت توسط لابراتوار ندارند. اولویت استفاده از هر کدام از این قالب‌ها می‌بایست توسط متخصص شنوایی شناسی تعیین گردد. سمعک‌های پشت گوشی تیوب‌دار به دلیل قرارگیری در پشت گوش، محدودیت فضایی نداشته و در نتیجه می‌توانند در ابعاد و قدرت‌های مختلف تولید شوند. به همین دلیل قدرتمندترین سمعک‌های موجود در بازار را به خود اختصاص داده‌اند.
معایب:
• احساس کیپی و پُری به دلیل پُر شدن کامل فضای کانال گوش از طریق قالب سمعک
• تداخل با عینک به دلیل استقرار سمعک در پشت گوش
• زیبایی ظاهری کمتر نسبت به سایر مدل‌های سمعک
سمعک‌های پشت گوشی سیم‌دار (RIC):
در این سمعکها از سه جزء اصلی سمعک (میکروفون، مدار پردازش کننده صدا و بلندگو)، دو جزء یعنی میکروفون و مدار پردازش کننده صدا در پشت گوش و جزء سوم -که همان بلندگو است – در داخل کانال گوش قرار دارد. ارتباط این دو قسمت نیز از طریق یک سیم نازک برقرار می‌شود. جدایی بلندگو در این گروه از سمعکها موجب بهبود قابل توجه کیفیت صدای دریافتی کاربر می‌شود چرا که صدا مستقیما و بدون واسطه در کانال گوش فرد پخش می‌شود (برخلاف سمعک های پشت گوشی تیوب‌دار که صدا پس از تولید می‌بایست برای رسیدن به کانال گوش حتما از مسیر تیوب عبور نماید). به علاوه جدایی اجزای سمعک موجب کاهش قابل ملاحظه سایز سمعک‌های RIC شده است به نحوی که می‌توان از آن‌ها به عنوان کوچک‌ترین سمعک‌های پشت گوشی حال حاضر در دنیا نام برد.
نکته مهم دیگر در خصوص سمعک‌های RIC قابلیت تعویض سریع بلندگوی سمعک است که سبب سهولت تعمیر آن‌ها و همچنین کاهش هزینه‌های جانبی در هنگام بروز آسیب دیدگی در سمعک می‌شود. اما مهم‌ترین قابلیت سمعک‌های پشت گوشی سیم‌دار را قابلیت تقویت بلندگوی آن‌ها در نظر گرفت. بدین ترتیب که در صورت افزایش اُفت شنوایی کاربر و ضعیف شدن سمعک، نیاز به تعویض سمعک نبوده و صرفا با تغییر قدرت بلندگوی آن‌ها می‌توان قدرت سمعک را ارتقاء داد. همین موضوع سبب شده است تا سمعک‌های RIC را بتوان انعطاف‌پذیر ترین سمعک‌های موجود دانست چرا که توانایی پوشش 80 درصد از انواع افت‌های شنوایی (به جز افت‌های شنوایی بسیار شدید) را دارند. توانایی اتصال به تجهیزاتی از جمله تلفن و تلویزیون از طریق ارتباط وایرلس و همچنین شارژی بودن از دیگر مزایای مهم سمعک‌های RIC هستند.
معایب:
- آسیب پذیری بالای سمعک به خصوص بلندگوی آن به دلیل ظرافت زیاد
- قابل رویت بودن بخش پشت گوشی این سمعکها
- لزوم حفظ نظافت سمعک به ویژه تمیز کردن روزانه بلندگوی سمعک
سمعک چند نوع است؟! (انواع سمعک)
سمعکها دستگاه‌های تقویت صوتی هستند که برای کمک به افراد مبتلا به کم شنوایی طراحی شده‌اند.
همه سمعکها چندین جزء الکترونیکی مشابه دارند؛ شامل:
1- میکروفون که اصوات موجود در محیط را جمع‌آوری کرده و آن‌ها را به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند؛
2- مدار تقویت کننده که سیگنال الکتریکی را تقویت و بلندتر می‌کند؛
3- بلندگو یا رسیور که سیگنال الکتریکی تقویت شده را مجددا” به صدا تبدیل می‌کند؛
4- رابطی که صدای خروجی از رسیور را به داخل مجرای گوش هدایت می‌کند (قالب، دام و …)؛
5- باطری که منبع تغذیه‌ی بخش‌های الکترونیکی سمعک است؛
سمعکها انواع مختلفی دارند و می‌توان آن‌ها را بر چند اساس دسته‌بندی کرد. ساده‌ترین روش دسته‌بندی سمعکها بر اساس محل قرارگیری یا اندازه‌ی آن‌ها است. همچنین سمعکها بر اساس نوع منبع تغذیه (سمعک باطری‌خور یا سمعک شارژی)، نوع قالب (باز یا بسته)، تکنولوژی مورد استفاده برای تقویت اصوات (آنالوگ یا دیجیتال)، ضرورت تجویز توسط پزشک (سمعک‌های تجویزی یا OTC) و نیاز به جراحی (سمعک‌های قابل کاشت و غیر قابل کاشت) تقسیم‌بندی می‌شوند.
در ادامه‌ی این مبحث، به بررسی انواع سمعکها می‌پردازیم.
1- انواع سمعک ها بر اساس تکنولوژی مورد استفاده برای تقویت صدا:
سمعکها تاکنون مسیر طولانی را طی کرده و با پیشرفت تکنولوژی، پیشرفته‌تر شده‌اند. تا سال 1986 میلادی، همه‌ی سمعکها آنالوگ بودند؛ اما امروزه سمعک‌های استاندارد موجود در بازار از هر دو تکنولوژی آنالوگ و دیجیتال استفاده می‌کنند. اگر در تصمیم‌گیری در مورد سمعک انتخابی خود، کیفیت صدا برای شما فاکتور مهمی است، باید تفاوت بین سمعک‌های آنالوگ و دیجیتال را بدانید. بدین منظور ابتدا با سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال آشنا می‌شویم.
منظور از سیگنال، شکلی از انرژی است که اطلاعات خاصی را منتقل می‌کند. به عنوان مثال موج یا سیگنال صوتی شکلی از انرژی مکانیکی است که اطلاعات صوتی را ردوبدل می‌کند. تفاوت بین سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال این است که سیگنال آنالوگ پیوسته بوده و موج آن به صورت خطوط پیوسته (یا موج سینوسی) نشان داده می‌شود؛ در حالی که سیگنال دیجیتال ناپیوسته بوده و موج آن به صورت نقاط مجزا نشان داده می‌شود. در تصویر زیر می‌توانید شکل موج سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال را ببینید.
تمام انرژی‌هایی که به صورت طبیعی تولید می‌شوند؛ از جمله صدا، گرما و … آنالوگ و پیوسته هستند. سیگنال دیجیتال در صنعت الکترونیک و با نمونه‌برداری از سیگنال‌های آنالوگ تولید می‌شود.
– سمعک آنالوگ چیست؟!
می‌دانیم که میکروفون سمعک موج صوتی را از محیط دریافت کرده و سپس آن را به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند. سمعک‌های آنالوگ دامنه‌ی امواج صوتی پیوسته را با همان شکل اولیه بلندتر می‌کنند. سمعک‌های آنالوگ دو نوع هستند:
1- سمعک‌های آنالوگ قابل تنظیم (Analogue/ Adjustable): این سمعکها فقط قابلیت ذخیره یک برنامه شنیداری را دارند که توسط شرکت سازنده و بر اساس مشخصات توصیه شده توسط ادیولوژیست، به صورت سفارشی برای تناسب با نیازهای هر کاربر برنامه‌ریزی می‌شوند و کاربر تنها می‌تواند با تغییر ولوم سمعک به صورت دستی در محیط‌های شنیداری مختلف تا حدودی بین شرایط محیط و عملکرد سمعک تناسب ایجاد کند.
این سمعکها به ناچار تمام اصوات (اعم از گفتار و نویز) را به یک روش تقویت می‌کنند و به خوبی برای تمایز نویزهایی که کاربر نیاز به شنیدن آن‌ها دارد و نویزهای نامطلوب تجهیز نشده‌اند. به همین دلیل این سمعکها برای شنیدن صدای گفتار یک فرد در اتاق کاملا” ساکت مناسب هستند؛ اما در محیط‌های شلوغ به دلیل وجود نویز زمینه‌ی زیاد و عدم وضوح گفتار، باعث نارضایتی کاربر می‌شوند.
برای حل این مشکل، سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی طراحی شدند.
2- سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی (Analogue/ Programmable): میکروچیپ یا مدار الکتریکی این سمعکها قابلیت ذخیره‌ی بیش از یک برنامه یا تنظیم را دارد (به عنوان مثال برنامه محیط‌های ساکت مانند کتابخانه/ برنامه محیط‌های شلوغ مانند مهمانی یا رستوران/ برنامه فضای باز مانند خیابان و …). ادیولوژیست می‌تواند از طریق کامپیوتر سمعک را برنامه‌ریزی کند و کاربر می‌تواند با فشار دادن یک دکمه بر روی سمعک، برنامه‌ی سمعک را برای محیط‌های شنیداری مختلف تغییر دهد. مدار سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی می‌تواند در تمام انواع سمعکها استفاده شود. سمعک‌های آنالوگ امروز رواج چندانی ندارند.
به طور کلی، سمعک‌های آنالوگ مشابه Record playerهای قدیمی هستند. این سمعکها می‌توانند صدا را دریافت کرده و آن را بلندتر کنند؛ اما نمی توانند کیفیت یا وضوح صدا را بهبود بخشند. البته بعضی از سمعک‌های آنالوگ پیشرفته‌تر، صدا را با استفاده از کنترل بهره‌ی اتوماتیک فشرده می‌کنند. این ویژگی ولوم صداهای بلندتر را محدود می‌کند؛ در حالی که اصوات آرام را به اندازه‌ی کافی تقویت می کند تا شنیده شوند. همچنین بسیاری از سمعک های آنالوگ امروزی قادر هستند نویزهای زمینه مانند صدای ترافیک، هواپیما و … را به طور هوشمندانه فیلتر کنند؛ اما قدرت فیلترینگ آن ها هنوز هم به پای سمعک های دیجیتال نمی رسد. به همین دلیل هم در حال حاضر سمعک‌های آنالوگ رواج کم‌تری داشته و در وهله اول سمعک‌های دیجیتال به افراد کم‌شنوا توصیه می‌شوند.
مزایای سمعک آنالوگ عبارتند از:
1- معمولا” قیمت سمعک های آنالوگ نسبت به دیجیتال کمتر است.
2- بعضی از انواع سمعک‌های آنالوگ قدرتمندتر از سمعک‌های دیجیتال هستند (ولوم بیشتری دارند)؛ اما از آنجا که این سمعکها مدار حذف فیدبک قوی ندارند، قدرت بیشتر آن‌ها در بسیاری موارد کارایی ندارد.
3- به دلیل برنامه‌ها و قابلیت‌های کمتر، طول عمر باطری در سمعک‌های آنالوگ بیشتر است.
4- اجزای سمعک‌های آنالوگ ساده‌تر بوده و تعمیرات آن هم ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر است.
5- کاربرانی که به مدت طولانی از سمعک آنالوگ استفاده کرده‌اند، ممکن است با این سمعکها از نظر کیفیت صدا راحتی بیشتری داشته باشند و همچنان سمعک آنالوگ را به دیجیتال ترجیح دهند.
معایب سمعک آنالوگ عبارتند از:
1- فیلترینگ صدا در سمعک‌های آنالوگ یا محدود است و یا اصلا” وجود ندارد و این کاربر را مجبور می‌کند همه اصوات پیرامون خود (حتی اصوات نامطلوب و ناخواسته) را بشنود. بنابراین عادت کردن به این سمعکها سخت‌تر و احتمال عدم پذیرش سمعک توسط کاربران بیشتر است.
2- ولوم سمعک‌های آنالوگ باید با دقت فراوانی تنظیم شود. چرا که به دلیل فقدان یا ضعف سیستم حذف فیدبک در این سمعکها، گاهی سمعک می‌تواند باعث تولید فیدبک آزاردهنده شود و حتی به گوش فرد آسیب برساند.
سمعک دیجیتال چیست؟!
سمعک‌های دیجیتال تمام ویژگی‌های سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی را دارند؛ یعنی قابلیت ذخیره‌سازی تنظیمات مختلف برای محیط‌های شنیداری متفاوت را دارند.؛ اما کاری بیش از تنها افزایش ولوم را انجام می‌دهند. زمانی که یک سمعک دیجیتال صدا را جمع‌آوری می‌کند، پس از تبدیل آن به سیگنال الکتریکی، با نمونه‌برداری از سیگنال الکتریکی، آن را به مجموعه‌هایی از اعداد باینری (0 و 1) تبدیل می‌کند و بدین ترتیب یک کپی دقیق و فشرده‌تر از صدا را فراهم می‌کند. سپس عملیات ریاضی بر روی اعداد اعمال می‌شود و اعداد جدیدی به دست می‌آید که دوباره در خروجی سمعک به سیگنال‌های صوتی آنالوگ تبدیل می‌شود.
آنچه که سمعک‌های دیجیتال را برتری بخشیده است، این است که آن‌ها علاوه بر جمع‌آوری اصوات، اطلاعاتی هم درباره صدا جمع‌آوری می‌کنند. یه عبارت دیگر کدهای عددی سیگنال دیجیتال شامل اطلاعاتی در مورد زیروبمی و بلندی صدا هستند. این بدین معناست که سمعک‌های دیجیتال می‌توانند قبل از انتقال صدا به گوش علاوه بر تقویت صدا، آن را پردازش کرده، اصوات مزاحم را فیلتر کنند و صدایی شفاف و واضح را در اختیار کاربر قرار دهند. بنابراین آن‌ها انعطاف پذیری بیشتری در برنامه‌ریزی دارند؛ به گونه‌ای که صدایی که سمعک‌های دیجیتال انتقال می‌دهند می‌تواند با نیازهای الگوی خاصی از کم‌شنوایی تطابق یابد.
مدار دیجیتال به دلیل بسیار کوچک بودن اندازه کنترل‌های تنظیمی سمعک در این مدارها، امکان وجود تعداد بیشتری از این کنترل‌های تنظیمی را درون سمعک فراهم کرد. بنابراین این مدارها باعث شدند تا متخصص بتواند ویژگی‌های تقویتی سمعک را با نهایت انعطاف‌پذیری و دقت برای هر فرد تنظیم کند. نتیجه‌ی به کار گرفتن مدارهای کنترل دیجیتالی این بود که کاربر می‌تواند به راحتی (با یک ریموت کنترل) تنظیمات سمعک را تغییر دهد و این مسأله امکان ایجاد سمعک‌های چندحافظه‌ای را فراهم آورد. به زبان ساده‌تر، چنانچه سمعک آنالوگ Record Player یا نوار کاست باشد، سمعک دیجیتال یک CD Player است که سریع و دقیق می‌تواند بین موسیقی‌های MP3 مختلف جابجا شود.
با توجه به توضیحات بالا، می‌توان گفت سمعک‌های آنالوگ و دیجیتال تفاوت خیلی زیادی با هم ندارند. هر دوی آن‌ها از اجزای مشابهی برای انجام کار یکسانی استفاده می‌کنند؛ یعنی توسط میکروفون صدا را جمع‌آوری کرده و آن را تبدیل به سیگنال الکتریکی می‌کنند. سپس این سیگنال الکتریکی را تقویت کرده و پس از تبدیل مجدد به صوت، آن را در اختیار کاربر قرار می‌دهند. فاکتوری که واقعا” آن‌ها را از هم متمایز می‌کند، چگونگی تقویت صدا توسط هر یک از آن‌ها است. مزیت اصلی تقویت دیجیتال این است که نسبت به تقویت آنالوگ، صدایی واضح‌تر، شفاف‌تر و طبیعی‌تر را به کاربر سمعک ارائه می‌کند.
مزایای سمعک دیجیتال عبارتند از:
1- اندازه‌ی کوچک‌تری داشته و کمتر جلب توجه می‌کنند.
2- در فیلتر کردن نویز زمینه و حذف فیدبک خیلی بهتر از سمعک‌های آنالوگ عمل می‌کنند و بنابراین وضوح صدای بیشتر و درک گفتار بهتری را فراهم می‌کنند.
3- اکثر سمعک‌های دیجیتال مجهز به میکروفون جهت‌دار هستند. هدف میکروفون‌های جهت‌دار این است که بجای جمع-آوری یکسان اصواتی که از تمام جهات می‌آیند، ترجیحا” صدایی را که از یک جهت خاص می‌آید (از جلوی کاربر) جمع‌آوری کنند. این ویژگی در کنار پردازش دیجیتال، قدرت تمایز گفتار از نویز و در نتیجه درک گفتار کاربر را بهبود می‌بخشد.
4- بسیاری از آن‌ها ویژگی‌هایی دارند که در سمعک‌های آنالوگ وجود ندارد.. مانند قابلیت برقراری ارتباط وایرلس با تلفن، لپ تاپ و … یا قابلیت سازگاری با تکنولوژی بلوتوث.
5- قابلیت تغییر اتوماتیک تنظیمات بر حسب شرایط محیط شنیداری را دارند.؛ در حالی که در سمعک‌های آنالوگ تغییر برنامه یا ولوم می‌بایست به صورت دستی انجام شود.
6- انعطاف‌پذیری بیشتری در تنظیم و برنامه‌ریزی دارند و در نتیجه قابلیت سازگاری بیشتر با نیازهای کاربر و موقعیت‌های شنیداری مختلف را دارند.
معایب: تنها عیب سمعک‌های دیجیتال این است که عموما” گران‌تر از سمعک‌های آنالوگ هستند. البته. بعضی از سمعک‌های دیجیتال ارزان قیمت هم وجود دارند که بسیاری از مزایای ذکر شده را ندارند. بنابراین صرفا” دیجیتال بودن سمعک به معنای باکیفیت بودن آن نیست. گاهی ممکن است شما با یک سمعک آنالوگ نسبت به یک سمعک دیجیتال ارزان و رده پایین، کیفیت شنیداری بهتری را تجربه کنید.
انسان صدا را به صورت آنالوگ می‌شنود یا دیجیتال؟!
صدا از طریق ارتعاشات پرده گوش که از گوش میانی عبور می‌کند، توسط انسان درک می‌شود. سلول‌های مویی در گوش داخلی، این صدا را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند. در پاسخ به این سوال که انسان صدا را به صورت آنالوگ می‌شنود یا دیجیتال، باید گفت که انسان‌ها می‌توانند هر دو صدای آنالوگ و دیجیتال را بشنوند؛ ولی ارتعاشات در سطح پرده گوش سیگنال آنالوگ هستند. این سیگنال آنالوگ توسط سلول‌های مویی گوش داخلی به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌شود. این سیگنال الکتریکی نیز پیوسته و آنالوگ است. با این وجود، چون اعصاب شنوایی قادر نیستند اطلاعات را به صورت پیوسته انتقال دهند و اطلاعات را به صورت سیگنال‌های متمایز به سمت مغز ارسال می‌کنند، می‌توان گفت آنچه که در نهایت به عنوان پیام صوتی به مغز می‌رسد و درک می‌شود، سیگنال دیجیتال است.
سخن آخر
در این مقاله از سمعک اقدسیه به بررسی انواع سمعک پرداختیم. با مطالعه مقاله “سمعک چند نوع است؟” با سمعک داخل گوشی و پشت گوشی آشنا شدیم و مزایایی هر مدل ازجمله سمعک دیجیتال و آنالوگ را بررسی کردیم.
بهتر است قبل از اینکه به دنبال پاسخ سوال سمعک از کجا بخریم باشیم دید کلی نسبت به آن داشته باشیم تا بعد از مراجعه به کلینیک شنوایی سنجی و دریافت مشاوره از متخصص گوش، باتوجه به فاکتورهایی مانند قیمت سمعک، میزان کم شنوایی، سن، شغل و سبک زندگی و … گزینه مناسبی را به‌عنوان سمعک گوش انتخاب کنیم. ما در کلینیک سمعک اقدسیه از مشاوره اولیه تا انتخاب مناسب‌ترین سمعک در کنار شما هستیم. کافی‌ست با شماره تماس درج شده در سایت تماس گرفته و وقت مشاوره دریافت کنید.
