همه شنوایی شناسان بر این باورند که موفقیت در استفاده از سمعک کاملا به خود بیمار بستگی دارد. بنابراین آن ها تمام تلاش خود را می کنند تا روند تجویز سمعک متناسب با خواسته ها و تمایلات بیمار پیش رود. در صورتی که بیمار در ابتدا به هر دلیلی (مثلا بالا بودن قیمت سمعک، مساله زیبایی، عدم اطمینان به بهبود عملکرد با سمعک و …) نخواهد دو سمعک بگیرد، می توان ابتدا تنها یک سمعک برایش تجویز کرد و سپس چند هفته یا چند ماه بعد سمعک دوم را ارائه کرد.
این روش چه مزایایی دارد؟
- بیمار می تواند به تدریج درگیر سمعک شود. این مساله زمانی مفید است که بیمار در ابتدا تصور می کند دریافت دو سمعک به معنای پیرتر و ناشنواتر بودن است و یا در پرداخت هزینه های دو سمعک دچار مشکل است.
- بیمار می تواند ابتدا مهارت های لازم برای کار با یک سمعک را کسب کرده و بنابراین در نحوه کار با سمعک دوم مشکلی نخواهد داشت.
این روش چه معایبی دارد؟
- می بایست تنظیمات در دو مرحله برای بیمار انجام شوند. در مرحله ی اول، ممکن است مغز فرد یاد بگیرد که گوش فاقد سمعک را نسبتا نادیده بگیرد به ویژه زمانی که افت شنوایی این گوش زیاد باشد. به همین دلیل بهتر است هرچه زودتر سمعک دوم نیز تجویز شود (کمتر از شش ماه فاصله بین دریافت دو سمعک). پس از تجویز سمعک دوم، مغز باید یاد بگیرد که اطلاعات دریافتی از گوشی که تازه سمعک گرفته است را هم استفاده کند و اطلاعاتی را که از هر دو گوش دریافت می کند، به گونه ای مناسب با هم ترکیب و پردازش کند.
- تعداد ملاقات ها و زمان صرف شده برای دو سمعک بیشتر از حالتی است که دو سمعک با هم و به طور همزمان تجویز و تنظیم می شوند و همین مساله هم باعث افزایش میزان هزینه ها می شود.
- احساس شنوایی که در ابتدا به دلیل عدم توازن بین دو گوش ایجاد می شود، ممکن است سبب شود که بیمار هر دو سمعک را رد کند.
این رویکرد بهتر است یا این که دو سمعک همزمان تجویز شوند؟
هیچ داده ای وجود ندارد که تعیین کند کدام رویکرد بهتر است ولی بحث های مربوط به تجویز همزمان دو سمعک منطقی به نظر می رسند. وقتی از همان ابتدا دو سمعک تجویز شود، در اکثر بیماران فقط چند ساعت یا چند روز طول می کشد تا فرد به مزایای سمعک دو طرفه در مقایسه با سمعک یک طرفه پی ببرد. این رویکرد را می توان برای بیمارانی که در ابتدا مایل به دریافت دو سمعک نیستند به کار برد. مزایای استفاده از سمعک دو گوشی را می توانید در مقاله ای مجزا مطالعه کنید.
اگر بیمار ترجیح می دهد یک سمعک داشته باشد، این سمعک را برای کدام گوش تجویز کنیم؟
اگر بیمار ترجیح می دهد که یک سمعک داشته باشد، علاوه بر این که تقارن آستانه های شنوایی را در نظر می گیریم، بیمار باید به سوالات زیر پاسخ دهد:
- کدام دست بیمار کارایی و مهارت بهتری دارد؟
- کدام گوش امتیاز بالاتری را در زمینه درک گفتار در شرایط آرام دارد؟ کدام گوش آستانه های بهتری برای درک گفتار در حضور نویز دارد؟ کدام گوش برتری بارزی در آزمون گفتار دوگوشی دارد؟
- آیا در مجرای هر یک از گوش ها مشکلی وجود دارد؟ (اوتیت خارجی یا میانی، تنگ، بدشکل یا بسته بودن مادرزادی مجرای گوش و …).
- آیا شرایط بیمار معمولا طوری است که فرد گوینده همیشه در یک سمت او قرار می گیرد؟ (به عنوان مثال اگر بیمار راننده ی تاکسی باشد، گوشی که سمت مسافران است برای دریافت سمعک ارجحیت دارد)
- بیمار ترجیح می دهد صدای تلفن را با کدام گوشش بشنود؟ آیا می تواند با آن گوشی که سمعک ندارد با تلفن گفت و گو کند؟
اگر نتوانیم با این سوالات گوش مورد تجویز را انتخاب کنیم، سمعک را برای گوش راست تجویز می کنیم زیرا گوش راست که توسط نیمکره چپ مغز کنترل می شود، در درک گفتار نسبت به گوش چپ برتری دارد.
