چرا تکان خوردن مایع گوش منجر به بروز سرگیجه می‌شود؟ این اتفاق به چه دلیلی رخ می‌دهد

تعادل بدن در حین انجام فعالیت‌های مختلف به وسیله مخچه مدیریت و حفظ می‌شود. مخچه این امر مهم را از طریق طبقه‌بندی اطلاعات دریافتی از سه اندام مهم بدن یعنی چشم‌ها، عضلات و گوش‌ها انجام می‌دهد. اما به راستی گوش‌ها چه نقشی در حفظ تعادل بدن بر عهده دارند؟ برای پاسخ به این سوال در ابتدا مروری بر ساختارهای گوش و چگونگی عملکرد آن‌ها خواهیم داشت. گوش انسان دارای سه بخش خارجی، میانی و داخلی است. اگر از بیرون به سمت داخل حرکت کنیم، در ابتدا گوش خارجی را داریم که در حقیقت همان بخش قابل رویت آن یعنی لاله و ابتدای کانال گوش را شامل می‌شود. در قسمت انتهایی (داخلی) کانال گوش، پرده گوش (تمپان) قرار دارد. این پرده به همراه ساختارهایی همچون استخوانچه‌های گوش (به نام‌های چکشی، سندانی و رکابی) اجزای گوش میانی ما را تشکیل می‌دهند. اگر باز هم به سمت داخل حرکت کنیم، به ساختارهای بسیار مهم دیگری می‌رسیم که در عمق جمجمه (زیر بافت مغز) جای گرفته‌اند که به آن گوش داخلی گفته می‌شود. پس به عبارت بهتر گوش داخلی همان طور که از نامش پیداست عمقی‌ترین قسمت گوش و در عین حال مهم‌ترین بخش آن است. گوش داخلی انسان شامل حلزون و سیستم دهلیزی (وستیبولار) است. از آنجایی که این دو ساختار دارای اجزا و عملکردی بسیار پیچیده هستند، وارد شدن آسیب به آن‌ها غیر قابل جبران است و به همین دلیل در مکانی دست نیافتنی در بدن انسان یعنی در عمق استخوان جمجمه و در زیر بافت مغز جایگذاری شده‌اند. حلزون در گوش داخلی صرفا وظیفه شنیدن اصوات را بر عهده دارد در حالی که سیستم دهلیزی گوش داخلی تنها در حفظ تعادل بدن نقش ایفا کرده و در فرآیند شنیدن دخالتی ندارد.

سیستم دهلیزی دارای چندین جزء است. در مرکز این سیستم یک محفظه بیضی شکل به نام اتریکول قرار دارد. از اتریکول سه مجرا خارج می‌شود که پس از طی مسیری دایره‌ای شکل، مجددا به اتریکول متصل می‌شوند. از این رو به این مجاری اصطلاحا مجاری نیم‌دایره گفته می‌شود. علاوه بر این یک مجرای بسیار نازک دیگر نیز از اتریکول منشا می‌گیرد که به یک محفظه بیضی شکل دیگر به نام ساکول متصل می‌شود.
وظیفه اصلی سیستم دهلیزی حفظ تعادل سر است. برای درک بهتر جمله قبل به این مثال توجه کنید. تصور نمایید که شما به دنبال یک شیء در محیط پیرامون خود هستید. شما با حرکت پیوسته سر خود به چپ و راست و یا بالا و پایین تلاش می‌کنید تا مناطق مختلف محیط اطراف را بررسی کنید. حرکات پیوسته سر شما سبب می‌شود تا چشم‌هایتان نیز به طور مستمر در جهات مختلف حرکت نماید. شاید در نگاه اول حفظ دقت بینایی همزمان با حرکات سر امری ساده به نظر برسد اما حقیقت آن است که مغز ما برای پردازش دقیق اطلاعات بینایی در این شرایط کاری بسیار دشوار را پیش رو دارد. راهکار مغز برای غلبه به این مشکل، حفظ تمرکز بینایی بر روی محدوده‌ای خاص و نه تمام محیط بینایی است. به همین دلیل ما در زمان چرخاندن سر به طرفین صرفا می‌توانیم به منطقه‌ای کوچک با دقت نگاه کنیم و سایر مناطق را تار-بدون جزییات و مبهم می‌بینیم. این توانایی منحصر به فرد مغز در حفظ دقت بینایی با کمک سیستم دهلیزی گوش داخلی صورت می‌گیرد. همان طور که پیش از این گفته شد در سیستم دهلیزی سه مجرای نیم دایره حضور دارند که از اتریکول آغاز و به آن ختم می‌شوند. این مجاری سه گانه هر کدام با زاویه‌ای خاص نسبت به دیگری قرار گرفته‌اند. درون این مجاری و همچنین اتریکول مملوء از مایع است. هنگامی که سر ما به طرفین و یا بالا و پایین حرکت می‌کند، مایعات درون این مجاری بر طبق علم مکانیک سیالات در خلاف جهت حرکت سر، شروع به حرکت می‌کنند. در انتهای هر مجرای نیم دایره یک بخش برجسته تعبیه شده است که در آن تجمعی از سلول‌های عصبی وجود دارد. این سلول‌های عصبی به دلیل داشتن زوائدی به سلول‌های مویی (Hair Cells) شهرت دارند. حرکت مایع در درون مجاری نیم دایره سبب وارد شدن فشار به این سلول‌ها و خم شدن موهای آن‌ها می‌شود. به دنبال خم شدن موها، سلول عصبی فعال و شروع به ارسال پیام به سمت مخچه می‌نمایند. مخچه با دریافت اطلاعات ارسالی از هر دو گوش و مقایسه آن‌ها با یکدیگر متوجه حرکت سر، جهت (بسته به اینکه کدام یک از مجاری سه گانه پیام را ارسال کرده است) و حتی سرعت حرکت (بسته به میزان قدرت پیام عصبی ارسال شده از سوی گوش داخلی) آن می‌شود.

وظیفه دیگر سیستم وستیبولار حفظ تعادل سر و بدن در حرکات شتاب‌دار است. مثال بارز این نوع حرکت به هنگام شروع به حرکت و یا ترمز وسایل نقلیه به خوبی قابل مشاهده است. بدین ترتیب که به هنگام شروع به حرکت، سر و بدن ما تمایل به حفظ شرایط قبلی (سکون) داشته و در نتیجه با شروع حرکت، سر به سمت عقب رانده می‌شود. برعکس این وضعیت به هنگام ترمز وسیله نقلیه اتفاق می‌افتد چرا که بدن تمایل به حفظ شرایط قبلی (حرکت) داشته و در نتیجه با کاهش سرعت وسیله، سر و بدن همچنان به سمت جلو رانده می‌شود. اصلاح وضعیت سر و بدن و همچنین تطبیق آن با شرایط جدید به وسیله سیستم دهلیزی گوش داخلی به ویژه اتریکول و ساکول صورت می‌پذیرد. درون اتریکول و ساکول نیز همچون مجاری نیم دایره مایع و سلول‌های مویی وجود دارد. با این تفاوت که در بالای موهای سلول‌های مویی مستقر در اتریکول و ساکول یک توده ژلاتینی قرار گرفته است که در درون آن بلورهای سنگینی از جنس کلسیم کربنات (به نام اتوکنیا-Otoconia) حضور دارند (درست همانند یک کیک با رویه‌ای از مغز گردو !!!). حضور این غشای ژلاتینی سبب می‌شود تا این دو ساختار صرفا به حرکات شتاب‌دار پاسخ داده و حرکات با سرعت ثابت موجب تحریک آن‌ها نشود. بدین ترتیب که حرکات شتاب‌دار با ایجاد موج در این مایعات سبب وارد شدن ضربه این غشای ژلاتینی و سلول‌های مویی متصل به آن شده و موجب خم شدن موهای سطح آن‌ها و در نهایت تولید پیام عصبی می‌شود.

پس از این مقدمه حال بپردازیم به جواب سوال اول: چرا تکان خوردن مایع گوش موجب بروز سرگیجه می‌شود؟

 بر طبق توضیحات بالا حرکات مایعات گوش نه تنها موجب بروز سرگیجه نمی‌شوند بلکه حتی عملکرد طبیعی سیستم وستیبولار به کمک آن‌ها ایجاد می‌شود. پس علت بروز سرگیجه چیست؟ دلیل اصلی بروز سرگیجه به دنبال حرکات مایعات گوش، جدا شدن کریستال‌های اتوکنیا مستقر بر روی غشای ژلاتینی اتریکول و ساکول است (ذرات مغز گردو!!!). این کریستال‌ها پس از جدا شدن از غشای ژلاتینی در داخل مایعات اتریکول و ساکول معلق شده و با توجه به وجود ارتباط در بین این دو ساختار، شروع به حرکت و مهاجرت به سایر قسمت‌های سیستم دهلیزی می‌نمایند. یکی از بخش‌هایی که ورود این کریستا‌ل‌ها موجب اختلال جدی در عملکرد آن می‌شود، مجاری نیم‌دایره است. به این صورت که با ته‌نشین شدن کریستال‌ها بر روی سلول‌های مویی مجاری نیم دایره، موهای این سلول‌ها خم و شروع به ارسال پیام عصبی برای مخچه می‌نمایند. مخچه با دریافت این پیام‌ها در ابتدا حدس می‌زند که سر ما به طرفین حرکت داشته است اما با مقایسه اطلاعات ارسالی با سیستم بینایی (که حکایت از ثابت بودن سر دارد) دچار تناقض در اطلاعات دریافتی می‌شود. نتیجه این عدم هماهنگی بروز احساس سرگیجه در فرد است. به این نوع سرگیجه در اصطلاح پزشکی، سرگیجه وضعیتی خوش خیم (Benign Paroxysmal Positional Vertigo-BPPV) اطلاق می‌شود.

سرگیجه وضعیتی خوش خیم چه علائمی دارد؟

• این نوع از سرگیجه اغلب به هنگام تغییر حالت بدن از خوابیده به نشسته و یا از نشسته به ایستاده ایجاد می‌شود. به علاوه گروهی از مراجعه‌کنندگان زمان بروز سرگیجه‌های خود را همزمان با چرخیدن در بستر به هنگام خواب گزارش می‌کنند. در هر صورت می‌توان نتیجه گرفت که این نوع سرگیجه در بیش‌تر موارد به هنگام حرکت دادن سر و گردن به طرفین و یا بالا و پایین ایجاد می‌شود.
• سرگیجه‌های وضعیتی خوش خیم به طور ناگهانی آغاز و برای مدت زمان کوتاهی (کمتر از یک دقیقه) ادامه خواهند داشت. به عبارت دیگر بیمار کمتر از یک دقیقه احساس چرخش خود و یا محیط پیرامون را تجربه کرده و سپس این حس جای خود را به ضعف و بی‌حالی می‌دهد. این احساس گیجی و ضعف ممکن است تا ساعت‌ها ادامه داشته باشد. بسیاری از بیماران این دو حالت را یکسان دانسته و تصور می‌کنند سرگیجه آن‌ها چندین ساعت ادامه داشته است. از آنجایی مدت زمان بروز سرگیجه در تشخیص نهایی بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است، پزشک متخصص و یا شنوایی شناس با تاریخچه‌گیری دقیق از بیمار می‌تواند به تشخیص افتراقی این نوع سرگیجه دست یابد.
• سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم فاقد علائم همراه همچون صدای اضافه در گوش (وزوز)، احساس کیپی و پُری و یا کم شنوایی است. همچنین بیماران مبتلا به این نوع سرگیجه در ارزیابی‌های نورورلوژیک (MRI و CT-SCAN) و ادیولوژیک (سنجش شنوایی) فاقد هرگونه علائم هستند. متخصصان از همین ویژگی به منظور تشخیص افتراقی این نوع سرگیجه از انواع دیگر استفاده می‌کنند.

علل بروز سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم چیست؟

علت اصلی بروز این نوع سرگیجه هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. در حدود نیمی از بیماران مبتلا به این نوع سرگیجه هیچ علت پزشکی مشخصی وجود ندارد. با این وجود مواردی همچون کهولت سن، ضربه به سر و یا ابتلا به بیماری‌های عفونی با منشاء ویروسی (به ویژه نوریت وستیبولار) از مهم‌ترین دلایل بروز سرگیجه‌های وضعیتی خوش‌خیم است.
علاوه بر این تحقیقات گسترده‌ای در زمینه تاثیرگذاری عواملی همچون دیابت، بارداری و یا یائسگی بر سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم صورت گرفته است که حکایت از دخالت احتمالی این عوامل بر بروز و یا تشدید علائم بیماران مبتلا به این نوع سرگیجه می‌شود. با این وجود این یافته‌ها هنوز در مرحله پژوهش قرار داشته و نمی‌توان به طور قطعی در مورد تاثیر آن‌ها اظهار نظر کرد.

آیا سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم در کودکان نیز شایع است؟

بررسی‌های آماری نشان دهنده آن است که شیوع این نوع سرگیجه در کودکان بسیار نادر بوده و بسیاری از کودکان با علائم مشابه سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم از بیماری دیگری به نام Benign Paroxysmal Vertigo of Childhood رنج می‌برند که زیر مجموعه از بیماری میگرن بوده و ارتباطی با جابه‌جایی بلورهای اتوکنیا در گوش داخلی آن‌ها ندارد.

تفاوت سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم با بیماری منیر چیست؟

بیماری منیر یکی از اختلالات گوش داخلی به ویژه سیستم دهلیزی است که علت اصلی بروز آن اختلال در فرآیند تولید و بازجذب مایعات موجود در گوش داخلی و در نتیجه افزایش فشار آن‌هاست. همان طور که پیش از این اشاره شد درون فضای گوش داخلی (حلزون و سیستم دهلیزی) مملوء از مایع است. از آنجایی که این مایع وظیفه تامین یون‌های مورد نیاز برای عملکرد طبیعی گوش داخلی را بر عهده دارند، می‌بایست به طور پیوسته تولید و مجددا جمع‌آوری و دفع شوند. از این رو اختلال در هر بخش از این فرآیند موجب تجمع بیش از حد مایع در گوش داخلی و در نتیجه وارد شدن فشار و آسیب به بافت‌های عصبی آن می‌شود. نتیجه این آسیب به چندین صورت خود را نمایان می‌سازد:

1. احساس کیپی و پُری در گوش به دلیل افزایش فشار داخلی مایعات گوش
2. کم‌شنوایی به ویژه در فرکانس‌های بَم به دلیل وارد شدن آسیب به سلول‌های عصبی حلزون گوش. در بسیاری از موارد آسیب وارد شده به حلزون پس از گذشت زمان و یا انجام مداخلات درمانی به مرور ترمیم شده و در نتیجه بخشی از کم‌شنوایی بیمار بهبود می‌یابد. البته ذکر این نکته ضروری است که مقدار ترمیم ایجاد شده در این شرایط محدود بوده و غالبا به طور کامل آسیب وارد شده را جبران نمی‌کند.
3. سرگیجه که به دلیل خم‌شدن سلول‌های مویی سیستم دهلیزی (ناشی از افزایش فشار مایع) ایجاد شده و پس از برداشته شدن این فشار با کمک مداخلات دارویی و یا گذر زمان برطرف می‌شود.
4.  صدای وزوز در گوش که به دلیل آسیب وارده به سلول‌های عصبی حلزون گوش ایجاد می‌شود و همچون کم‌شنوایی ایجاد شده به دنبال بیماری منیر، پس از کاهش فشار مایعات گوش داخلی در برخی از موارد قطع می‌شود. اگر چه در بسیاری از بیماران مبتلا به منیر این صدا به طور مزمن باقی مانده و باعث آزردگی بیمار می‌شود.

به منظور درک بهتر تفاوت علائم سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم و سرگیجه ناشی از منیر به جدول زیر دقت فرمایید:

چه درمان‌هایی برای سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم وجود دارد؟

درمان‌های این نوع سرگیجه را می‌توان به سه دسته دارودرمانی، جراحی و مانورها (حرکات) درمانی تقسیم‌بندی کرد.
از آنجایی که تا به حال داروی مشخصی برای درمان سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم معرفی نشده است، داروهای مورد استفاده توسط متخصصین صرفا با هدف کاهش و یا مدیریت علائم بیمار به ویژه سرگیجه و حالت تهوع تجویز می‌شوند. برخی از مهم‌ترین گروه‌های دارویی تجویزی برای سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم عبارتند از: بنزودیازپین‌ها (دیازپام، کلنازپام، لورازپام و آلپرازولام)، آنتی‌هیستامین‌ها (مکلیزین، دیمن هیدرینات، دیفن هیدرامین و پرومتازین)، آنتی کلینرژیک‌ها.
نکته مهم در خصوص دارودرمانی در سرگیجه‌های با منشاء گوش داخلی آن است که محل اثر تمامی داروهای فوق سیستم عصبی بیمار به ویژه شبکه‌های عصبی سیستم وستیبولار در ساقه مغز است. این داروها با مهار فعالیت این شبکه‌های عصبی مانع از ارسال پیام عصبی از سوی آن‌ها برای مخچه می‌شوند و به این ترتیب از میزان علائم فرد می‌کاهند. استفاده از این داروها اگر چه در مرحله حاد (شروع علائم بیمار) بسیار موثر است اما استفاده طولانی مدت از آن‌ها مانع از فعال شدن مکانیزم‌های جبرانی مغز برای بهبود خودبه‌خودی سرگیجه بیمار می‌شود. چرا که با هر مرتبه بروز سرگیجه، سیستم عصبی به ویژه مغز و مخچه درصدد جبران آسیب وارد شده و اصلاح سرگیجه بیمار برمی‌آیند و همین فرآیند موجب بهبود خودبه‌خودی (بدون مداخلات پزشکی) بسیاری از انواع سرگیجه در بیماران می‌شود. این در حالی است که استفاده طولانی مدت از داروهای مهار کننده سیستم وستیبولار مانع از فعالیت این فرآیندهای مفید مغز و مخچه می‌شود.

 پس به خاطر داشته باشیم که در زمان بروز سرگیجه دو اقدام ضروری و واجب است: اقدام اول مراجعه به پزشک متخصص و دارودرمانی به منظور کاهش علائم بیمار (در فاز حاد سرگیجه) و اقدام دوم کاهش تدریجی و در نهایت قطع دارودرمانی با صلاحدید پزشک معالج به منظور تسهیل آغاز فرآیندهای جبرانی مغز. 

جراحی روش درمانی دیگری است که برای درمان سرگیجه‌های وضعیتی خوش‌خیم به کار می‌رود. اگر چه بسیاری از جراحان به دلیل دشواری‌های زیاد این عمل، استفاده از سایر روش‌های درمانی را در اولویت دانسته و صرفا در موارد سرگیجه‌های بسیار شدید و مزمن تصمیم به انجام جراحی می‌گیرند. روش‌های جراحی متفاوتی برای درمان این نوع سرگیجه وجود دارد که دو نوع از معروف‌ترین آن‌ها قطع شاخه خلفی عصب وستیبولار (Singular Neurectomy) و انسداد مجرای نیم‌دایره خلفی (Posterior Canal Occlusion) نامیده می‌شوند. هر دوی این روش‌ها دارای درصدی عوارض جانبی و ریسک عمل از جمله کم‌شنوایی هستند که بسته به شرایط بیمار تخمین زده می‌شود. با این وجود درصد موفقیت این عمل جراحی در بهبود علائم بیمار بسیار بالا و در حدود 90 درصد گزارش شده است.
کم‌خطرترین، شناخته‌شده‌ترین و در عین حال مفیدترین روش درمانی در خصوص سرگیجه وضعیتی خوش‌خیم انجام مانورها (حرکات) درمانی است. این مانورها در اصل مجموعه‌ای از حرکاتی است که متخصص گوش و حلق و بینی و یا شنوایی‌شناس با اعمال آن‌ها به سر و گردن بیمار موجب حرکت دادن بلورهای اتوکنیا و خارج کردن آن از مجاری نیم‌دایره می‌شوند. به عبارت بهتر متخصص با انجام این حرکات بلورهای اتوکنیا را به جایگاه اصلی خود یعنی اتریکول بازمی‌گرداند. با برداشته شدن فشار وزن این بلورها از روی سلول‌های مویی مجاری نیم‌دایره، عملکرد این سلول‌ها به حالت طبیعی بازگشته و دیگر پیام عصبی غلط برای مخچه ارسال نمی‌کنند. نکته جالب توجه در خصوص این مانورهای درمانی آن است که در بسیاری از بیماران انجام صرفا یک مرحله از این مانورها برای درمان کامل سرگیجه آن‌ها کفایت می‌کند!

• سمعک‌های داخل گوشی (In-the-Ear Hearing aids)
• سمعک‌های پشت گوشی (Behind-the-Ear Hearing aids)

سمعک‌های داخل گوشی:

به سمعک‌هایی اطلاق می‌شود که در آن‌ها تمام اجزای سمعک به طور فشرده در داخل کانال گوش قرار می‌گیرند. این سمعک‌ها برای هر کاربر به صورت اختصاصی ساخته می‌شوند. به این معنا که ساخت آن‌ها نیازمند قالب‌گیری اولیه با کمک خمیر قالبگیری از کانال گوش فرد است. این فرآیند توسط شنوایی شناس انجام می‌شود.
سمعک‌های داخل گوشی دارای سایزهای متنوعی هستند به نحوی که برخی از آن‌ها کاملا در عمق کانال گوش کاربر قرار می-گیرند و به همین دلیل به سختی توسط سایرین دیده می‌شوند درحالی‌که برخی دیگر اندازه بزرگتری داشته و حتی بخش‌هایی از فضای لاله گوش را نیز اشغال می‌کنند.

انواع سمعک‌های داخل گوشی:

سمعک‌های نامرئی (IIC):

این سمعک‌ها بسیار کوچک به طور کامل در عمق کانال گوش قرار می‌گیرند و به همین خاطر تقریبا غیر قابل رویت هستند. برای خارج کردن این سمعک‌ها از گوش کاربر حتما باید از ابزار مخصوص این نوع سمعک‌ها که غالبا حالت آهنربایی دارد استفاده کرد.

سمعک‌های کاملا داخل گوشی (CIC):

این گروه از سمعک‌ها اگر چه نسبت به سمعک‌های نامرئی ابعاد بزرگتری دارند اما همچنان اندازه بسیار کوچک آن‌ها سبب می‌شود تا ظاهری مناسب در گوش کاربر داشته باشند.

معایب:
• سمعک‌های نامرئی و کاملا داخل گوشی به دلیل ظرافت بسیار زیاد صرفا قادر به پوشش کم شنوایی های خفیف و متوسط هستند و برای کم شنوایی های شدید کاربردی ندارند.
• بر روی این سمعک‌ها هیچ‌گونه دکمه‌ای برای کنترل (کم یا زیاد کردن) وجود ندارد.
• نگهداری از این سمعک‌ها به دلیل ظرافت و حساسیت دشوار است.
• این سمعک‌ها نسبت به جرم گوش و یا عرق بسیار آسیب پذیر هستند.

سمعک‌های داخل گوشی (ITE و ITC):

این سمعک‌ها نسبت به دو مدل قبلی بزرگتر بوده و به همین خاطر کمتر در قسمت‌های عمقی کانال گوش قرار می‌گیرند. اما همین نحوه استقرار در گوش موجب سهولت استفاده از آن‌ها به ویژه به هنگام گذاشتن و برداشتن سمعک می‌شود. از سوی دیگر این سمعک‌ها دارای دکمه ولوم و یا تغییر برنامه هستند که کاربر را قادر می‌سازد تا بتواند صدای سمعک را در موقعیت‌های مختلف تنظیم نماید. طول عمر طولانی‌تر باتری این سمعک‌ها و همچنین قدرت بالاتر بلندگوی آن‌ها سبب شده است تا توانایی پوشش مقادیر بالاتری از کم‌شنوایی به کمک آن‌ها فراهم شود. مزیت دیگر این گروه از سمعک‌های داخل گوشی، امکان استفاده از میکروفون‌های جهت‌دار (دایرکشنال) در ساختار آن‌هاست که سبب می‌شود تا کیفیت صدای سمعک در محیط‌های شلوغ و پر سر و صدا همچنان مطلوب باقی بماند. اما شاید مهم‌ترین قابلیت سمعک‌های داخل گوشی را امکان به کارگیری مدارات وایرلس در ساختار آن‌ها دانست. این ویژگی این گروه از سمعک‌ها را قادر می‌سازد تا با سایر وسایل روزمره همچون تلفن و یا تلویزیون ارتباط بی‌سیم برقرار نمایند.

معایب:
• آسیب پذیری نسبت به جرم گوش و عرق
• احساس کیپی و پُری در گوش به دلیل اشغال کامل فضای کانال گوش

سمعک‌های پشت گوشی:

به مدل‌هایی گفته می‌شود که در آن بخش عمده مدار سمعک رو و یا پشت لاله گوش قرار گرفته و ارتباط آن با کانال گوش از طریق یک تیوب و یا سیم برقرار می‌شود. استقرار سمعک‌های پشت گوشی بر روی گوش با کمک قالب آن‌ها ایجاد می‌شود. به این ترتیب که برای هر سمعک پشت گوشی یک قالب اختصاصی ساخته می‌شود که در داخل کانال گوش قرار گرفته و سبب تثبیت موقعیت آن بر روی گوش می‌شود.

انواع سمعک‌های پشت گوشی:

 سمعک‌های پشت گوشی تیوب‌دار (BTE):

در این دسته از سمعک‌های پشت گوشی تمام اجزای سمعک در پشت گوش قرار دارد و صدای تولید شده توسط سمعک از طریق یک تیوب (نازک و یا ضخیم) به سمت کانال گوش هدایت می‌شود. انتهای تیوب به قالب گوش متصل است. قالب گوش به قسمتی گفته می‌شود که در داخل کانال گوش قرار گرفته و صدای ارسالی سمعک از طریق آن وارد کانال گوش کاربر می‌شود. این قالب می‌تواند به دو صورت ساختنی و یا پیش ساخته باشد. قالب‌های ساختنی نیازمند قالب‌گیری اولیه (با استفاده از خمیر قالب‌گیری) از گوش و همچنین ساخت در لابراتوار هستند. در حالی که قالب‌های پیش ساخته در سایزهای متفاوت و از پیش تعریف شده، تولید و نیاز به قالب‌گیری، ارسال و ساخت توسط لابراتوار ندارند. اولویت استفاده از هر کدام از این قالب‌ها می‌بایست توسط متخصص شنوایی شناسی تعیین گردد. سمعک‌های پشت گوشی تیوب‌دار به دلیل قرارگیری در پشت گوش، محدودیت فضایی نداشته و در نتیجه می‌توانند در ابعاد و قدرت‌های مختلف تولید شوند. به همین دلیل قدرتمندترین سمعک‌های موجود در بازار را به خود اختصاص داده‌اند.

معایب:
• احساس کیپی و پُری به دلیل پُر شدن کامل فضای کانال گوش از طریق قالب سمعک
• تداخل با عینک به دلیل استقرار سمعک در پشت گوش
• زیبایی ظاهری کمتر نسبت به سایر مدل‌های سمعک

سمعک‌های پشت گوشی سیم‌دار (RIC):

در این سمعک‌ها از سه جزء اصلی سمعک (میکروفون، مدار پردازش کننده صدا و بلندگو)، دو جزء یعنی میکروفون و مدار پردازش کننده صدا در پشت گوش و جزء سوم -که همان بلندگو است - در داخل کانال گوش قرار دارد. ارتباط این دو قسمت نیز از طریق یک سیم نازک برقرار می‌شود. جدایی بلندگو در این گروه از سمعک‌ها موجب بهبود قابل توجه کیفیت صدای دریافتی کاربر می‌شود چرا که صدا مستقیما و بدون واسطه در کانال گوش فرد پخش می‌شود (برخلاف سمعک های پشت گوشی تیوب‌دار که صدا پس از تولید می‌بایست برای رسیدن به کانال گوش حتما از مسیر تیوب عبور نماید). به علاوه جدایی اجزای سمعک موجب کاهش قابل ملاحظه سایز سمعک‌های RIC شده است به نحوی که می‌توان از آن‌ها به عنوان کوچک‌ترین سمعک‌های پشت گوشی حال حاضر در دنیا نام برد. نکته مهم دیگر در خصوص سمعک‌های RIC قابلیت تعویض سریع بلندگوی سمعک است که سبب سهولت تعمیر آن‌ها و همچنین کاهش هزینه‌های جانبی در هنگام بروز آسیب دیدگی در سمعک می‌شود. اما مهم‌ترین قابلیت سمعک‌های پشت گوشی سیم‌دار را قابلیت تقویت بلندگوی آن‌ها در نظر گرفت. بدین ترتیب که در صورت افزایش اُفت شنوایی کاربر و ضعیف شدن سمعک، نیاز به تعویض سمعک نبوده و صرفا با تغییر قدرت بلندگوی آن‌ها می‌توان قدرت سمعک را ارتقاء داد. همین موضوع سبب شده است تا سمعک‌های RIC را بتوان انعطاف‌پذیر ترین سمعک‌های موجود دانست چرا که توانایی پوشش 80 درصد از انواع افت‌های شنوایی (به جز افت‌های شنوایی بسیار شدید) را دارند. توانایی اتصال به تجهیزاتی از جمله تلفن و تلویزیون از طریق ارتباط وایرلس و همچنین شارژی بودن از دیگر مزایای مهم سمعک‌های RIC هستند.

معایب:

• آسیب پذیری بالای سمعک به خصوص بلندگوی آن به دلیل ظرافت زیاد
• قابل رویت بودن بخش پشت گوشی این سمعک­ها
• لزوم حفظ نظافت سمعک به ویژه تمیز کردن روزانه بلندگوی سمعک

سمعک چند نوع است؟!

سمعک‌ها دستگاه‌های تقویت صوتی هستند که برای کمک به افراد مبتلا به کم شنوایی طراحی شده‌اند.
همه سمعکها چندین جزء الکترونیکی مشابه دارند؛ شامل:
1- میکروفون که اصوات موجود در محیط را جمع‌آوری کرده و آن‌ها را به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند؛
2- مدار تقویت کننده که سیگنال الکتریکی را تقویت و بلندتر می‌کند؛
3- بلندگو یا رسیور که سیگنال الکتریکی تقویت شده را مجددا" به صدا تبدیل می‌کند؛
4- رابطی که صدای خروجی از رسیور را به داخل مجرای گوش هدایت می‌کند (قالب، دام و ...)؛
5- باطری که منبع تغذیه‌ی بخش‌های الکترونیکی سمعک است؛
سمعک‌ها انواع مختلفی دارند و می‌توان آن‌ها را بر چند اساس دسته‌بندی کرد. ساده‌ترین روش دسته‌بندی سمعک‌ها بر اساس محل قرارگیری یا اندازه‌ی آن‌ها است. همچنین سمعک‌ها بر اساس نوع منبع تغذیه (سمعک باطری‌خور یا سمعک شارژی)، نوع قالب (باز یا بسته)، تکنولوژی مورد استفاده برای تقویت اصوات (آنالوگ یا دیجیتال)، ضرورت تجویز توسط پزشک (سمعک‌های تجویزی یا OTC) و نیاز به جراحی (سمعک‌های قابل کاشت و غیر قابل کاشت) تقسیم‌بندی می‌شوند.
در ادامه‌ی این مبحث، به بررسی انواع سمعک‌ها می‌پردازیم.
1- انواع سمعک ها بر اساس تکنولوژی مورد استفاده برای تقویت صدا:
سمعک‌ها تاکنون مسیر طولانی را طی کرده و با پیشرفت تکنولوژی، پیشرفته‌تر شده‌اند. تا سال 1986 میلادی، همه‌ی سمعک‌ها آنالوگ بودند؛ اما امروزه سمعک‌های استاندارد موجود در بازار از هر دو تکنولوژی آنالوگ و دیجیتال استفاده می‌کنند. اگر در تصمیم‌گیری در مورد سمعک انتخابی خود، کیفیت صدا برای شما فاکتور مهمی است، باید تفاوت بین سمعک‌های آنالوگ و دیجیتال را بدانید. بدین منظور ابتدا با سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال آشنا می‌شویم.
منظور از سیگنال، شکلی از انرژی است که اطلاعات خاصی را منتقل می‌کند. به عنوان مثال موج یا سیگنال صوتی شکلی از انرژی مکانیکی است که اطلاعات صوتی را ردوبدل می‌کند. تفاوت بین سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال این است که سیگنال آنالوگ پیوسته بوده و موج آن به صورت خطوط پیوسته (یا موج سینوسی) نشان داده می‌شود؛ در حالی که سیگنال دیجیتال ناپیوسته بوده و موج آن به صورت نقاط مجزا نشان داده می‌شود. در تصویر زیر می‌توانید شکل موج سیگنال‌های آنالوگ و دیجیتال را ببینید.

تمام انرژی‌هایی که به صورت طبیعی تولید می‌شوند؛ از جمله صدا، گرما و ... آنالوگ و پیوسته هستند. سیگنال دیجیتال در صنعت الکترونیک و با نمونه‌برداری از سیگنال‌های آنالوگ تولید می‌شود.

- سمعک آنالوگ چیست؟!

می‌دانیم که میکروفون سمعک موج صوتی را از محیط دریافت کرده و سپس آن را به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌کند. سمعک‌های آنالوگ دامنه‌ی امواج صوتی پیوسته را با همان شکل اولیه بلندتر می‌کنند. سمعک‌های آنالوگ دو نوع هستند:
1- سمعک‌های آنالوگ قابل تنظیم (Analogue/ Adjustable): این سمعک‌ها فقط قابلیت ذخیره یک برنامه شنیداری را دارند که توسط شرکت سازنده و بر اساس مشخصات توصیه شده توسط ادیولوژیست، به صورت سفارشی برای تناسب با نیازهای هر کاربر برنامه‌ریزی می‌شوند و کاربر تنها می‌تواند با تغییر ولوم سمعک به صورت دستی در محیط‌های شنیداری مختلف تا حدودی بین شرایط محیط و عملکرد سمعک تناسب ایجاد کند.
این سمعک‌ها به ناچار تمام اصوات (اعم از گفتار و نویز) را به یک روش تقویت می‌کنند و به خوبی برای تمایز نویزهایی که کاربر نیاز به شنیدن آن‌ها دارد و نویزهای نامطلوب تجهیز نشده‌اند. به همین دلیل این سمعک‌ها برای شنیدن صدای گفتار یک فرد در اتاق کاملا" ساکت مناسب هستند؛ اما در محیط‌های شلوغ به دلیل وجود نویز زمینه‌ی زیاد و عدم وضوح گفتار، باعث نارضایتی کاربر می‌شوند.
برای حل این مشکل، سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی طراحی شدند.
2- سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی (Analogue/ Programmable): میکروچیپ یا مدار الکتریکی این سمعک‌ها قابلیت ذخیره‌ی بیش از یک برنامه یا تنظیم را دارد (به عنوان مثال برنامه محیط‌های ساکت مانند کتابخانه/ برنامه محیط‌های شلوغ مانند مهمانی یا رستوران/ برنامه فضای باز مانند خیابان و ...). ادیولوژیست می‌تواند از طریق کامپیوتر سمعک را برنامه‌ریزی کند و کاربر می‌تواند با فشار دادن یک دکمه بر روی سمعک، برنامه‌ی سمعک را برای محیط‌های شنیداری مختلف تغییر دهد. مدار سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی می‌تواند در تمام انواع سمعک‌ها استفاده شود. سمعک‌های آنالوگ امروز رواج چندانی ندارند.
به طور کلی، سمعک‌های آنالوگ مشابه Record playerهای قدیمی هستند. این سمعک‌ها می‌توانند صدا را دریافت کرده و آن را بلندتر کنند؛ اما نمی توانند کیفیت یا وضوح صدا را بهبود بخشند. البته بعضی از سمعک‌های آنالوگ پیشرفته‌تر، صدا را با استفاده از کنترل بهره‌ی اتوماتیک فشرده می‌کنند. این ویژگی ولوم صداهای بلندتر را محدود می‌کند؛ در حالی که اصوات آرام را به اندازه‌ی کافی تقویت می کند تا شنیده شوند. همچنین بسیاری از سمعک های آنالوگ امروزی قادر هستند نویزهای زمینه مانند صدای ترافیک، هواپیما و ... را به طور هوشمندانه فیلتر کنند؛ اما قدرت فیلترینگ آن ها هنوز هم به پای سمعک های دیجیتال نمی رسد. به همین دلیل هم در حال حاضر سمعک‌های آنالوگ رواج کم‌تری داشته و در وهله اول سمعک‌های دیجیتال به افراد کم‌شنوا توصیه می‌شوند.

مزایای سمعک آنالوگ عبارتند از:

1- معمولا" قیمت سمعک های آنالوگ نسبت به دیجیتال کم‌تر است.
2- بعضی از انواع سمعک‌های آنالوگ قدرتمندتر از سمعک‌های دیجیتال هستند (ولوم بیشتری دارند)؛ اما از آنجا که این سمعک‌ها مدار حذف فیدبک قوی ندارند، قدرت بیشتر آن‌ها در بسیاری موارد کارایی ندارد.
3- به دلیل برنامه‌ها و قابلیت‌های کمتر، طول عمر باطری در سمعک‌های آنالوگ بیشتر است.
4- اجزای سمعک‌های آنالوگ ساده‌تر بوده و تعمیرات آن هم ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر است.
5- کاربرانی که به مدت طولانی از سمعک آنالوگ استفاده کرده‌اند، ممکن است با این سمعک‌ها از نظر کیفیت صدا راحتی بیشتری داشته باشند و همچنان سمعک آنالوگ را به دیجیتال ترجیح دهند.
معایب سمعک آنالوگ عبارتند از:
1- فیلترینگ صدا در سمعک‌های آنالوگ یا محدود است و یا اصلا" وجود ندارد و این کاربر را مجبور می‌کند همه اصوات پیرامون خود (حتی اصوات نامطلوب و ناخواسته) را بشنود. بنابراین عادت کردن به این سمعک‌ها سخت‌تر و احتمال عدم پذیرش سمعک توسط کاربران بیشتر است.
2- ولوم سمعک‌های آنالوگ باید با دقت فراوانی تنظیم شود. چرا که به دلیل فقدان یا ضعف سیستم حذف فیدبک در این سمعک‌ها، گاهی سمعک می‌تواند باعث تولید فیدبک آزاردهنده شود و حتی به گوش فرد آسیب برساند.

سمعک دیجیتال چیست؟!

سمعک‌های دیجیتال تمام ویژگی‌های سمعک‌های آنالوگ قابل برنامه‌ریزی را دارند؛ یعنی قابلیت ذخیره‌سازی تنظیمات مختلف برای محیط‌های شنیداری متفاوت را دارند.؛ اما کاری بیش از تنها افزایش ولوم را انجام می‌دهند. زمانی که یک سمعک دیجیتال صدا را جمع‌آوری می‌کند، پس از تبدیل آن به سیگنال الکتریکی، با نمونه‌برداری از سیگنال الکتریکی، آن را به مجموعه‌هایی از اعداد باینری (0 و 1) تبدیل می‌کند و بدین ترتیب یک کپی دقیق و فشرده‌تر از صدا را فراهم می‌کند. سپس عملیات ریاضی بر روی اعداد اعمال می‌شود و اعداد جدیدی به دست می‌آید که دوباره در خروجی سمعک به سیگنال‌های صوتی آنالوگ تبدیل می‌شود. آنچه که سمعک‌های دیجیتال را برتری بخشیده است، این است که آن‌ها علاوه بر جمع‌آوری اصوات، اطلاعاتی هم درباره صدا جمع‌آوری می‌کنند. یه عبارت دیگر کدهای عددی سیگنال دیجیتال شامل اطلاعاتی در مورد زیروبمی و بلندی صدا هستند. این بدین معناست که سمعک‌های دیجیتال می‌توانند قبل از انتقال صدا به گوش علاوه بر تقویت صدا، آن را پردازش کرده، اصوات مزاحم را فیلتر کنند و صدایی شفاف و واضح را در اختیار کاربر قرار دهند. بنابراین آن‌ها انعطاف پذیری بیشتری در برنامه‌ریزی دارند؛ به گونه‌ای که صدایی که سمعک‌های دیجیتال انتقال می‌دهند می‌تواند با نیازهای الگوی خاصی از کم‌شنوایی تطابق یابد.
مدار دیجیتال به دلیل بسیار کوچک بودن اندازه کنترل‌های تنظیمی سمعک در این مدارها، امکان وجود تعداد بیشتری از این کنترل‌های تنظیمی را درون سمعک فراهم کرد. بنابراین این مدارها باعث شدند تا متخصص بتواند ویژگی‌های تقویتی سمعک را با نهایت انعطاف‌پذیری و دقت برای هر فرد تنظیم کند. نتیجه‌ی به کار گرفتن مدارهای کنترل دیجیتالی این بود که کاربر می‌تواند به راحتی (با یک ریموت کنترل) تنظیمات سمعک را تغییر دهد و این مسأله امکان ایجاد سمعک‌های چندحافظه‌ای را فراهم آورد. به زبان ساده‌تر، چنانچه سمعک آنالوگ Record Player یا نوار کاست باشد، سمعک دیجیتال یک CD Player است که سریع و دقیق می‌تواند بین موسیقی‌های MP3 مختلف جابجا شود.
با توجه به توضیحات بالا، می‌توان گفت سمعک‌های آنالوگ و دیجیتال تفاوت خیلی زیادی با هم ندارند. هر دوی آن‌ها از اجزای مشابهی برای انجام کار یکسانی استفاده می‌کنند؛ یعنی توسط میکروفون صدا را جمع‌آوری کرده و آن را تبدیل به سیگنال الکتریکی می‌کنند. سپس این سیگنال الکتریکی را تقویت کرده و پس از تبدیل مجدد به صوت، آن را در اختیار کاربر قرار می‌دهند. فاکتوری که واقعا" آن‌ها را از هم متمایز می‌کند، چگونگی تقویت صدا توسط هر یک از آن‌ها است. مزیت اصلی تقویت دیجیتال این است که نسبت به تقویت آنالوگ، صدایی واضح‌تر، شفاف‌تر و طبیعی‌تر را به کاربر سمعک ارائه می‌کند.

مزایای سمعک دیجیتال عبارتند از:

1- اندازه‌ی کوچک‌تری داشته و کم‌تر جلب توجه می‌کنند.
2- در فیلتر کردن نویز زمینه و حذف فیدبک خیلی بهتر از سمعک‌های آنالوگ عمل می‌کنند و بنابراین وضوح صدای بیشتر و درک گفتار بهتری را فراهم می‌کنند.
5- اکثر سمعک‌های دیجیتال مجهز به میکروفون جهت‌دار هستند. هدف میکروفون‌های جهت‌دار این است که بجای جمع-آوری یکسان اصواتی که از تمام جهات می‌آیند، ترجیحا" صدایی را که از یک جهت خاص می‌آید (از جلوی کاربر) جمع‌آوری کنند. این ویژگی در کنار پردازش دیجیتال، قدرت تمایز گفتار از نویز و در نتیجه درک گفتار کاربر را بهبود می‌بخشد.
3- بسیاری از آن‌ها ویژگی‌هایی دارند که در سمعک‌های آنالوگ وجود ندارد.. مانند قابلیت برقراری ارتباط وایرلس با تلفن، لپ تاپ و ... یا قابلیت سازگاری با تکنولوژی بلوتوث.
4- قابلیت تغییر اتوماتیک تنظیمات بر حسب شرایط محیط شنیداری را دارند.؛ در حالی که در سمعک‌های آنالوگ تغییر برنامه یا ولوم می‌بایست به صورت دستی انجام شود.
4- انعطاف‌پذیری بیشتری در تنظیم و برنامه‌ریزی دارند و در نتیجه قابلیت سازگاری بیشتر با نیازهای کاربر و موقعیت‌های شنیداری مختلف را دارند.
تنها عیب سمعک‌های دیجیتال این است که عموما" گران‌تر از سمعک‌های آنالوگ هستند. البته. بعضی از سمعک‌های دیجیتال ارزان قیمت هم وجود دارند که بسیاری از مزایای ذکر شده را ندارند. بنابراین صرفا" دیجیتال بودن سمعک به معنای باکیفیت بودن آن نیست. گاهی ممکن است شما با یک سمعک آنالوگ نسبت به یک سمعک دیجیتال ارزان و رده پایین، کیفیت شنیداری بهتری را تجربه کنید.
انسان صدا را به صورت آنالوگ می‌شنود یا دیجیتال؟!
صدا از طریق ارتعاشات پرده گوش که از گوش میانی عبور می‌کند، توسط انسان درک می‌شود. سلول‌های مویی در گوش داخلی، این صدا را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند. در پاسخ به این سوال که انسان صدا را به صورت آنالوگ می‌شنود یا دیجیتال، باید گفت که انسان‌ها می‌توانند هر دو صدای آنالوگ و دیجیتال را بشنوند؛ ولی ارتعاشات در سطح پرده گوش سیگنال آنالوگ هستند. این سیگنال آنالوگ توسط سلول‌های مویی گوش داخلی به سیگنال الکتریکی تبدیل می‌شود. این سیگنال الکتریکی نیز پیوسته و آنالوگ است. با این وجود، چون اعصاب شنوایی قادر نیستند اطلاعات را به صورت پیوسته انتقال دهند و اطلاعات را به صورت سیگنال‌های متمایز به سمت مغز ارسال می‌کنند، می‌توان گفت آنچه که در نهایت به عنوان پیام صوتی به مغز می‌رسد و درک می‌شود، سیگنال دیجیتال است.

هنگامی که گوش انسان به ویژه حلزون و اعصاب آن بر اثر عوامل مختلف از جمله مواجهه با صدای بلند، مصرف برخی از داروها، ابتلا به بیماری و یا عوامل ژنتیکی دچار آسیب شود، این آسیب دائمی و غیرقابل برگشت بوده و هیچ راهکار دارودرمانی و یا جراحی برای بهبود آن وجود ندارد. علت این مسئله به ماهیت غیر قابل تقسیم بودن اعصاب بدن بازمی‌گردد. به این معنا که به دنبال بروز آسیب در عصب، از آنجایی که این بافت توانایی تکثیر خود را ندارد، این آسیب برای همیشه بدون تغییر باقی می‌ماند.

غیر قابل درمان بودن مشکل شنوایی موجب شکل‌گیری یکی از شاخه‌های پزشکی به نام توانبخشی شنوایی شده است. در این شاخه هدف درمان نیست بلکه صرفا مدیریت و کاستن از میزان محدودیت‌های ایجاد شده برای فرد به واسطه مشکل شنوایی است. یکی از مهم‌ترین اجزای روند توانبخشی شنوایی استفاده فرد از وسایل کمک‌شنوایی به خصوص سمعک است. سمعک در حقیقت وظیفه دریافت اصوات محیط پیرامون و تقویت آن به میزانی است که برای کاربر به راحتی قابل شنیدن باشد. اگر نگاهی کلی و ساده به اجزای آن داشته باشیم، هر سمعک از سه بخش اصلی تشکیل شده است:
1) میکروفون
2) تقویت کننده صدا –آمپلی فایر و
3) بلندگو
میکروفون وظیفه دریافت اصوات را بر عهده دارد. اصوات پس از دریافت در اختیار آمپلی فایر سمعک قرار گرفته و پس از تقویت به میزان کافی در اختیار بلندگو قرار گرفته تا برای کاربر پخش گردد. اگر چه امروزه سمعک‌ها پیشرفت‌های چشمگیری داشته و صرفا یک "بلندگوی ساده" نیستند. بلکه پردازنده‌های بسیار قوی در آن‌ها تعبیه شده‌اند که پیش از تقویت اصوات توسط آمپلی-فایر، به دقت آن‌ها را مورد سنجش و پردازش قرار داده و اجزای مختلف صدای دریافتی (شدت و فرکانس) را استخراج می‌کنند. این امر به سمعک کمک می‌کند تا اصطلاحا تمام اصوات را به یک اندازه تقویت نکرده و برای هر صدا براساس میزان اهمیت آن تقویت متفاوتی را ایجاد نماید. به طور مثال اصوات آهسته همچون صدای نجوا را بیشتر و صداهای بلند مثل بوق ماشین را بسیار کمتر تقویت نماید. به علاوه اصوات کم‌اهمیت مثل صدای دستگاه تهویه، وسایل سرمایشی و یا حتی صدای قاشق و چنگال را به خوبی شناسایی کرده و علی‌رغم آهسته بودن شدت صدا، کمتر آن‌ها را تقویت نماید تا برای کاربر سمعک آزاردهنده نباشند.

استفاده از سمعک با ایجاد سهولت شنیداری برای کاربر خود موجب کاهش تلاش (تقلای فرد) برای شنیدن شده و در نتیجه سبب می‌شود تا فرد انرژی به نسبت کمتری برای شنیدن و تمرکز کردن بر روی اصوات صرف نماید. از سوی دیگر نتایج تحقیقات انجام شده برای روی کودکان مبتلا به مشکلات شنوایی حکایت از آن دارد که استفاده از سمعک تا حد زیادی موجب رشد زبان و گفتار و جلوگیری از تاخیر کلامی و افت تحصیلی آن‌ها می‌شود. استفاده از سمعک در گروه سالمندان نیز از مزایای فراوانی برخوردار است و شیوع اختلالات روانشناختی همچون افسردگی، انزوای اجتماعی و پرخاشگری را به شدت در آنان کاهش می‌دهد.
سمعک با تحریک پیوسته حلزون و اعصاب شنوایی مانع از تحلیل مغز به ویژه مراکز پردازش شنوایی می‌شود. پژوهش‌های صورت گرفته بر روی کودکان کم‌شنوا نشان داده است که در صورت عدم استفاده از سمعک، مغز به مرور توانایی خود را برای پردازش اصوات گفتاری از دست داده و در صورت عدم مداخله به‌هنگام، کودک توانایی دستیابی به رشد زبان و گفتار طبیعی را برای همیشه از دست خواهد داد. استفاده از سمعک در گروه سالمندان نیز مانع از تسریع روند تحلیل بافت مغز ناشی از سالمندی و بروز آلزایمر زودرس می‌شود. البته ذکر این نکته در اینجا ضروری است که پروسه سالمندی یک روند فیزیولوژیک بوده و هیچ مداخله دارویی و یا توانبخشی قادر به متوقف کردن آن نیست. از این رو استفاده از وسایل کمک‌شنوایی همچون سمعک صرفا موجب کاهش سرعت پیشرفت این روند شده و علائم حاصل از آن را کاهش می‌دهد.

کدام سمعک بهتر است؟

تجویز سمعک مناسب مستلزم داشتن دانش کافی در خصوص این وسیله کمک‌شنوایی مهم است. از این رو انتخاب سمعک مناسب همواره باید با مشورت ادیولوژیست (شنوایی شناس) صورت پذیرد. با این وجود در فرآیند انتخاب سمعک یکی از مهم‌ترین عوامل لحاظ نمودن نظر و سلیقه خود بیمار است. به عبارت بهتر یکی از سوالات اصلی در تجویز سمعک آن است که بدانیم نظر خود بیمار در مورد سمعک و انواع آن چیست. پاسخ این سوال به ادیولوژیست کمک زیادی خواهد کرد تا سمعکی را انتخاب نماید که نیازهای بیمار را تا جای ممکن پوشش دهد. اما به راستی کدام سمعک بهتر است؟

سمعک‌ها از چندین منظر تقسیم بندی می‌شوند:

1) داخل گوشی یا پشت گوشی بودن:

مهمترین عامل در انتخاب سمعک پاسخ به این سوال است. عمده مراجعه‌کنندگان تمایل زیادی به استفاده از سمعک پشت گوشی ندارند چرا که احساس می‌کنند این وسیله زیبایی بصری آنان را کاهش می‌دهد. به همین خاطر سمعک داخل گوشی مخاطبان بیشتری دارد.

اما نباید فراموش کرد که سمعک داخل گوشی برای همه افراد کارای لازم را ندارد. برخی از مواردی که مانع از تجویز سمعک داخل گوشی می‌شوند عبارتند از:

• افت شنوایی شدید: با توجه به کوچک بودن سمعک‌های داخل گوشی، امکان استفاده از بلندگوهای قوی در آن‌ها وجود ندارد. از این رو نمی‌توان از این سمعک‌ها برای افت‌های شنوایی شدید استفاده کرد.
• عفونت گوش (سابقه پارگی پرده گوش و یا ترشح در گوش): از آنجایی که در سمعک‌های داخل گوشی تمام مدار سمعک به صورت فشرده در داخل کانال گوش قرار می‌گیرد، هر گونه عفونت و یا ترشح در گوش موجب آسیب دیدگی جدی مدار و قطعات سمعک داخل گوشی قرار می‌شود.
• شنوایی طبیعی در اصوات با فرکانس بم علی رغم افت شنوایی در فرکانس‌های زیر: از آنجایی که سمعک داخل گوشی تمام فضای کانال گوش را مسدود می‌نماید، اصوات بم به ویژه صدای خود فرد در فضای کانال گوش محصور شده و نمی‌تواند خارج شوند. بیمار این موضوع را با بازگشت (اکو) شدید صدای خود به هنگام استفاده از سمعک داخل گوشی احساس می‌کند.
• باریک بودن کانال گوش: برای ساخت سمعک داخل گوشی، کانال گوش بیمار باید فضای کافی برای تعبیه قطعات سمعک را داشته باشد. تعیین میزان فضای کانال گوش و پیش‌بینی امکان‌پذیر بودن تجویز سمعک داخل گوشی، پس از معاینه و قالب‌گیری از گوش بیمار تعیین می‌گردد.

2) تک گوشی یا دو گوشی بودن سمعک:

از آنجایی که شنوایی خدادادی انسان بر پایه شنوایی دو گوشی است، به هنگام نیاز به استفاده از سمعک نیز تجویز دو گوشی موجب بهبود قابل ملاحظه کیفیت صدای سمعک می‌شود. علت این مسئله آن است که با تجویز تک گوشی، تمام فشار شنیدن تنها بر دوش گوش دارای سمعک قرار می‌گیرد و نمی‌توان از توانایی‌های ویژه مغز در زمینه تفکیک اصوات گفتاری به خوبی استفاده کرد.

عیب دیگر تجویز تک‌گوشی آن است که بیمار شنوایی و تفکیک اصوات مناسبی در محیط‌های شلوغ و پرهمهمه نخواهد داشت چرا که این توانایی مهم تنها توسط مغز و از طریق مقایسه اطلاعات شنوایی دو گوش به خوبی صورت می‌گیرد. در حالی که شنوایی تک‌گوشی عملا این توانایی را از مغز سلب می‌کند.
با این وجود تجویز سمعک دوگوشی برای تمام بیماران نیز کارایی ندارد. به طور مثال چنانچه بیمار مدت‌ها سابقه استفاده از سمعک تک‌گوشی را داشته و از گوش مقابل خود استفاده مناسب نکرده باشد، تجویز سمعک دو گوشی در بیشتر موارد موفق نیستند. علاوه بر این تجویز سمعک دو گوشی در بیماران که از اختلالات پردازش شنوایی (اختلالات سیستم شنوایی مرکزی) رنج می‌برند، کارایی کمتری نسبت به تجویز تک گوشی دارد. شناسایی و تشخیص هر دو مورد بالا صرفا با معاینه دقیق و ارزیابی‌های کامل شنوایی بیمار مقدور خواهد بود.

3) هوشمند بودن سمعک:

یکی از فناوری‌های پیشرفته به کار رفته در سمعک‌های امروزی، تکنولوژی هوش مصنوعی است. هوش مصنوعی در سمعک این وسیله را قادر می‌سازد تا با نمونه برداری پیوسته از اصوات محیط پیرامون و تجزیه و تحلیل آن به الگویی از صداهای محیط پیرامون رسیده و نسیت به محیط اصطلاحا "قضاوت" داشته باشد. قضاوت هوش مصنوعی به این شکل خواهد بود که محیط اطراف را به عنوان یک محیط ساکت و یا محیط شلوغ شناسایی کرده و در نتیجه تنظیمات صدا را متناسب با آن محیط انجام دهد. همین موضوع باعث می‌شود تا کیفیت صدای سمعک برای کاربر در محیط‌های مختلف حفظ شود. قابلیت مهم دیگر هوشمند بودن سمعک‌ها قابلیت شناسایی موسیقی است. چرا که سمعک‌های بدون هوش مصنوعی صرفا بر روی اصوات گفتاری تمرکز داشته و به مابقی صداها توجهی ندارند. اما توانایی هوش مصنوعی در شناسایی موسقی به کاربر کمک می‌کند تا به هنگام گوش دادن به موسیقی صدایی با کیفیت را دریافت نماید.
با وجود تمام مزایای سمعک‌های هوشمند، لزوم استفاده و انتخاب نهایی آن‌ها وابسته به جلسات معاینه است. علت این مسئله آن است که استفاده از سطوح بالای تکنولوژی در بعضی از بیماران تاثیر معکوس داشته و با ایجاد تداخل در پردازش‌های شنیداری بر مشکلات آنان می‌افزاید.

4) توانایی اتصال سمعک به سایر وسایل:

با گسترش وسایل ارتباط جمعی از جمله موبایل، امروزه امکان دسترسی بسیاری از افراد به این وسیله فراهم شده است. در زندگی روزمره ما موبایل نه صرفا یک وسیله برای برقراری تماس بلکه وسیله‌ای در جهت برطرف نمودن بسیاری از نیازهای ماست. به همین دلیل برای افراد مبتلا به کم شنوایی، اتصال بی‌سیم (بلوتوث یا وایرلس) سمعک به موبایل از اهمیت بالایی برخوردار است. از سوی دیگر این اتصال بی‌سیم موجب می‌شود تا در هنگام مکالمات به دلیل کاهش همهمه محیط، فرد صدا باکیفیت بالاتری را دریافت نماید.
توانایی اتصال به تلویزیون از دیگر توانایی‌های مهم سمعک‌هاست. از آنجایی که بخش قابل توجهی از زمان در طول روز به ویژه در سالمندان صرف تماشای تلویزیون می‌شود، امکان اتصال سمعک با این وسیله، مسئله‌ای مهم به حساب می‌آید. به همین خاطر همواره در تجویز سمعک میزان زمانی که فرد با تلویزیون در ارتباط است اهمیت زیادی دارد.

با این وجود نباید فراموش کرد که تجویز سمعک با قابلیت اتصال به تلفن و تلویزیون در صورتی کارایی بالایی دارد که بیمار نیاز به استفاده از این وسایل را در زندگی روزمره خود احساس نماید. در غیر اینصورت این قابلیت‌ها تنها به عنوان یک پتانسیل نهفته در سمعک‌ها خواهد بود که با وجود تحمیل هزینه بالای تهیه آن، برای کاربر خود کارایی به خصوصی ندارند.

پس به عنوان جمع بندی می‌توان به این سوال که "کدام سمعک بهتر است" اینطور پاسخ داد که
یک الگوی ثابت تجویز سمعک برای تمامی افراد وجود ندارد و هر فرد می‌بایست متناسب با نیازها و امکانات خود و همچنین مشاوره با متخصصین، اقدام به تهیه سمعک نماید.

نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد! فقط ناگهان متوجه شدم که گوشم نمی‌شنود! این جملات شکایت مشترک تمام مراجعه کنندگان با شکایت کم شنوایی ناگهانی و یا به اصطلاح "سکته گوش" است. پدیده‌ای که متاسفانه شیوع کمی ندارد و به دلیل ناگهانی بودن وقوع آن، بیمار را دچار اضطراب زیادی خواهد کرد. این در حالی‌است که انجام اقدامات به‌موقع می‌تواند به مقادیر زیادی آسیب ایجاد شده را جبران نماید.

اصطلاح کاهش شنوایی ناگهانی حسی-عصبی به حالتی اطلاق می‌شود که شنوایی فرد به طور اتفاقی و سریع دچار افت شود. این پدیده عمدتا در یک گوش اتفاق افتاده و می‌تواند بسته به علت آن موجب بروز علائم دیگری از جمله صدای اضافه گوش (وزوز) و یا سرگیجه نیز بشود. در برخی از موارد نیز بیمار در ابتدا با شکایت "کیپی و پری" گوش به خصوص بعد از بیدار شدن از خواب شبانگاهی به متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه می‌کنند. تصور بخش قابل توجهی از مراجعه‌کنندگان این است که این مشکل به دلیل آلرژی، سینوزیت، عفونت و یا تجمع بیش از حد جرم (سرومن) در گوش ایجاد شده است. در حالی که در بررسی‌های بعدی به ویژه انجام شنوایی سنجی (ادیومتری) وجود افت شنوایی قابل توجه در گوش فرد مشاهده می‌شود که حکایت از بروز کم‌ شنوایی ناگهانی دارد.

معرفی ساختارهای گوش:

به منظور درک بهتر علل و راه‌های درمان کم شنوایی ناگهانی، پیش از ورود به بحث، توضیحی اجمالی در خصوص ساختارهای گوش خواهیم داشت. گوش ما دارای سه بخش اصلی خارجی (لاله و کانال گوش)، میانی(پرده تمپان و استخوانچه‌های گوش) و داخلی (حلزون و اعصاب شنوایی) است.

محل اصلی مورد بحث در این مقاله گوش داخلی یا همان حلزون و اعصاب شنوایی است. این ساختارها به طور پیوسته به وسیله عروق متعددی تغذیه می‌شوند.

از آن‌جایی که گوش داخلی دارای سوخت و ساز بالایی است، هر گونه اختلال لحظه‌ای و یا طولانی در روند خون و اکسیژن‌رسانی به این اندام موجب بروز صدمات جدی به سلول‌ها و بافت گوش داخلی می‌شود.

دلایل کم شنوایی ناگهانی:

علت کم شنوایی شدن ناگهانی گوش دلایل مختلفی دارد. با این وجود تنها در 10 الی 15 درصد از موارد می‌توان دلیلی مشخص را برای بروز آن شناسایی کرد. برخی از مهم‌ترین این دلایل عبارتند از: 

1) بیماری‌های عفونی:

ورود عوامل عفونی (به ویژه عوامل ویروسی) به فضای گوش داخلی می‌تواند موجب التهاب و یا اختلال در خون‌رسانی به حلزون و در ادامه بروز کم‌ شنوایی ناگهانی شوند. برخی از این عوامل ویروسی از جمله اوریون، سرخک و سرخجه سبب بروز آسیب جدی و دائمی به حلزون گوش شده و کم‌ شنوایی ناشی از آن غیر قابل برگشت و دائمی است. این درحالی است که ورود بسیاری از عوامل ویروسی صرفا تاثیری محدود و موقت بر شنوایی ایجاد کرده و در صورت دریافت به موقع اقدامات درمانی می‌توان کم‌ شنوایی ایجاد شده در این شرایط را به صورت نسبی و یا به طور کامل بهبود داد.

2) تروما (ضربه به سر):

وارد شدن ضربه به سر می‌تواند با ایجاد خونریزی و یا لخته در سر، موجب اختلال در خونرسانی به گوش داخلی و ایجاد کم‌ شنوایی ناگهانی در فرد شود. اگر چه حلزون و اعصاب شنوایی در مکانی بسیار ایمن در کف جمجمه قرار دارند، خونریزی و یا لخته‌های ایجاد شده به دنبال ضربه به سر می‌توانند به سرعت بر روی عملکرد این اندام‌ها تاثیر بگذارند. علت این امر آن است که عروق خون‌رسان به این اندام‌ها عمدتا بسیار نازک و از نوع مویرگ هستند و هرگونه خونریزی و یا لخته موجب انسداد آن‌ها و اختلال در عملکرد خونرسانی گوش داخلی می‌شود. به علاوه ضربه به سر می‌تواند در ادامه موجب بروز سندروم منییر در فرد شود. بروز این سندروم در ادامه می‌تواند موجب سرگیجه و کم‌ شنوایی ناگهانی در فرد شود. توضیحات بیشتر در خصوص این سندروم را در قسمت‌های بعدی می‌توانید مطالعه نمایید.

3) بیماری‌های خود ایمنی از جمله سندروم کوگان (Cogan’s Syndrome):

بیماری‌های خود ایمنی گوش یکی دیگر از دلایل ایجاد کم‌ شنوایی ناگهانی گوش است. همان‌طور که از نام این دسته از بیماری‌ها مشخص است، سیستم ایمنی فرد مبتلا با شناسایی اندام‌های بدن به عنوان عضو بیگانه، نسبت به آن‌ها واکنش نشان داده و موجب اختلال و آسیب در آن‌ها می‌گردد. سندروم کوگان یکی از بیماری‌های خودایمنی نادر است در موجب درد و التهاب چشم‌ها، کم‌شنوایی و سرگیجه می‌شود. کم‌شنوایی ایجاد شده به دنبال این دسته از بیماری‌ها عمدتا در هر دو گوش بروز کرده و حالت نوسانی دارد. منظور از کم‌شنوایی نوسانی آن است که میزان شنوایی فرد در ایام مختلف دچار تغییر شده و به‌اصطلاح در برخی از روزها بهتر و بعضی از روزها بدتر است.

4) مصرف برخی از داروها:

گروهی از داروها می‌توانند به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم بر روی عملکرد گوش داخلی تاثیرگذار باشند.

• آنتی‌بیوتیک‌ها: به خصوص مواردی که با هدف کنترل عفونت‌های کلیوی استفاده می‌شوند، با ایجاد مرگ سلولی موجب بروز کم‌شنوایی‌ های ناگهانی و یا تدریجی گردد.
• داروهای مدر و یا تقلیل دهنده غلظت خون از جمله آسپیرین (در صورت استفاده دوزهای بالای دارو): این داروها با تغییر در غلظت فاکتورهای مختلف خون سبب تغییرات ناگهانی در فشار خون و همچنین یون‌ها و املاح آن شده و عملکرد اندام‌های مختلف را تحت تاثر قرار دهد.
• گروهی از داروهای مورد استفاده در روند شیمی درمانی: از آن‌جایی که مکانیزم اثر این داروها عمدتا جلوگیری از رشد و یا تکثیر سلول‌هاست، ورود و گردش آن‌ها در بدن می‌تواند با تاثیر روند رشد سلولی در ساختارهای گوش داخلی بر عملکرد گوش داخلی تاثیری سوء داشته باشد.

5) مشکلات قلبی-عروقی:

افراد مبتلا به مشکلات قلبی-عروقی بیشتر در خطر ابتلا به کم‌شنوایی ناگهانی قرار دارند. علت این موضوع آن است که اختلال در خونرسانی به ساختارهای گوش داخلی از مهمترین دلایل بروز کم‌شنوایی ناگهانی است. به علاوه داروهای مورد استفاده در جهت کنترل مشکلات قلب و عروق نیز می‌تواند با تغییر ناگهانی فشار خون بیمار به طور غیر مستقیم بر روی عملکرد شنوایی موثر باشد.

6) تومورها (به ویژه تومورهای اعصاب شنوایی-تعادل):

تومورهای مغز و اعصاب به ویژه تومورهای اعصاب شنوایی و تعادل از دو طریق عملکرد گوش داخلی را مختل نمایند. روش اول از طریق رشد و افزایش فشار بر روی عروق خونرسان به گوش داخلی و روش دوم از طریق متاستاز (دست اندازی) و آلوده کردن فضای گوش داخلی با محصولات حاصل از این فعل و انفعالات.

7) بیماری‌های مغز و اعصاب از جمله ام‌اس(MS):

بیماری ام‌اس یکی از انواع بیماری‌های خودایمنی سیستم مغز و اعصاب است که در آن دستگاه ایمنی بدن نسبت به بافت عصبی مغز واکنش نشان داده و موجب ایجاد پلاک‌های التهابی بر روی آن‌ها می‌شود. حضور این پلاک‌ها بسته به محل قرارگیری آن‌ها موجب اختلال در عملکرد اعصاب شده و در ادامه عملکرد اعضای بدن تحت کنترل این اعصاب را هم دچار اختلال می‌کند. یکی از موارد نادر بروز پلاک‌های ام‌اس بر روی اعصاب شنوایی و تعادل است که در ادامه می‌تواند موجب کاهش ناگهانی شنوایی در افراد مبتلا شود.

8) سندروم منیر (Meniere disease):

شاید بتوان سندروم منیر را به عنوان یکی از شناخته شده‌ترین علل بروز کم‌ شنوایی ناگهانی دانست. بیماری منیر به حالتی اطلاق می‌شود که در آن فرد چهار علامت سرگیجه، صدای اضافه در گوش، کم‌شنوایی ناگهانی و احساس کیپی و پری در گوش را به صورت همزمان داشته باشد. تاکنون فرضیات مختلفی در خصوص علل ایجاد سندروم منییر مطرح شده است. یکی از معروف‌ترین این فرضیات، افزایش فشار مایعات داخل گوش است. توضیح آنکه در گوش داخلی انسان دو دسته مایع به نام‌های آندولنف و پری‌لنف به طور پیوسته در جریان هستند. این مایعات نیز همچون خون دارای سیکل تولید و دفع هستند. چنانچه در یکی از روال تولید و یا دفع این مایعات اختلالی ایجاد شود، مایعات در گوش داخلی تجمع پیدا کرده و موجب افزایش فشار مایعات داخل گوش می‌گردد. با توجه به محدود بودن فضای گوش داخلی، این فشار پیوسته موجب بروز آسیب جدی به ساختارهای حلزون گوش شده و در آن‌ها التهاب ایجاد می‌نماید. خوشبختانه در بسیاری از موارد این افزایش فشارو و التهاب ناشی از آن با استفاده از مداخلات دارویی قابل کنترل و جبران است به همین علت در بیشتر موارد کم-شنوایی ناشی از منییر به صورت نوسانی و موقتی (قابل درمان) می‌باشد.

راه‌های تشخیصی کم شنوایی ناگهانی:

تنها راه تشخیص کم‌شنوایی ناگهانی برای پزشک متخصص، انجام سنجش شنوایی (ادیومتری) است. پزشک با کمک این ارزیابی‌ها می‌تواند به علل احتمالی بروز کم‌شنوایی پی ببرد. چنانچه نتایج حاصل حکایت از وجود کم‌شنوایی ناگهانی داشته باشد، پزشک متخصص با درخواست ارزیابی‌های تکمیلی از جمله آزمایشات فاکتورهای خونی و تصویربرداری از بافت مغز (MRI) و ارزیابی‌های سیستم تعادلی (VNG) درصدد پیدا کردن علت بروز این عارضه در بیمار برمی‌آید. این ارزیابی‌ها پزشک را در انتخاب روش مناسب درمان بسیار یاری خواهد کرد.

درمان کم شنوایی ناگهانی گوش:

متداول‌ترین روش درمانی کم‌شنوایی ناگهانی استفاده از کورتیکواستروئیدها است. هدف از استفاده از این گروه دارویی کاهش التهاب و همچنین کمک به بدن برای مقابله با بیماری‌هاست. نحوه استفاده از آن‌ها می‌تواند به صورت قرص و یا تزریقی باشد. در روش تزریقی، با عبور سوزن یک آمپول از پرده گوش، مقدار مشخصی از دارو به داخل فضای گوش میانی تخلیه می‌شود. این‌کار سبب می‌شود تا دارو به سرعت توسط گوش داخلی جذب گردد.

در موارد دیگر بسته به عامل ایجاد کم شنوایی پزشک ممکن است از داروهای دیگری نیز استفاده نماید. به طور مثال اگر عامل احتمالی عفونت باشد، تجویز برخی از آنتی بیوتیک‌ها در دستور درمانی قرار می‌گیرد. همچنین استفاده از برخی از داروهای مهار کننده سیستم ایمنی می‌تواند از دیگر روش‌های درمانی در کم‌شنوایی‌های ناگهانی مطرح باشد. به علاوه در صورتی که در سوابق بیمار سابقه استفاده از داروهای آسیب رسان به گوش وجود داشته باشد، پزشک معالج در صورت ضرورت مصرف این قبیل داروها را برای بیمار متوقف سازد.

سمعک وسیله‌ای قدیمی برای نیازی قدیمی!

شاید در نگاه اول اینگونه تصور شود که سمعک به عنوان وسیله‌ای نوین است که به تازگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این در حالی است که با کمی مطالعه درباره تاریخچه سمعک، به این نتیجه خواهیم رسید که استفاده از سمعک قدمتی به اندازه تاریخ بشریت دارد! چرا که حتی انسان‌های نخستین هم به تجربه به این دانش دست یافته بودند که قرار دادن دست در پشت لاله گوش می‌تواند موجب تقویت اصوات محیطی گردد. این روال در طول سالیان متمادی و با افزایش نیاز انسان‌ها به شنیدن دقیق‌تر کلمات سبب تولید و به کارگیری اولین سمعک‌ها شد. به طور مثال پادشاهان کهنسال برای بهتر شنیدن جملات از وسایلی همچون شاخ حیوانات استفاده می‌کردند.

به مرور زمان و با گسترش زندگی شهری و صنعتی، از یک سو بر میزان آلودگی صوتی محیط پیرامون ما افزوده شد تا جایی که امروزه نیاز به "سکوت" به یکی از مهم‌ترین نیازهای بشری تبدیل شده است. نیازی که بسیاری از افراد در جستجوی مکان و یا راهکارهایی برای تامین نسبی یا تام آن هستند. از سوی دیگر با گسترش دانش بشری، سمعک نیز دچار تحولات جدی شد به نحوی که مدارات الکتریکی جایگزین روش‌های سنتی گردید. این مدارها در آغاز ساختاری بسیار ابتدایی و اندازه‌ای بسیار بزرگ داشتند به نحوی که فضایی به اندازه یک میز کار را اشغال کرده و عمدتا برای مصارفی از جمله شنود مورد استفاده قرار می‌گرفتند! مشکل عمده در این دوره سایز بسیار بزرگ قطعات به خصوص منبع تغذیه (باتری) سمعک‌ها بود که البته با پیشرفت دانش شیمی و الکترونیک به مرور از سایز قطعات و به خصوص باتری‌ها به شدت کاسته شد تا جایی که نخستین سمعک‌ها الکترونیکی با سایز متعارف و قابلیت قرارگیری بر روی گوش طراحی و مورد استفاده قرار گرفتند. این نسل از سمعک‌ها، سمعک‌های آنالوگ نام گرفتند. علت این نام‌گذاری آن بود که در این سمعک‌ها صرفا صدا توسط میکروفون سمعک دریافت، به وسیله تقویت کننده آن به مقادیر تعیین شده‌ای تقویت و در نهایت از طریق یک بلندگو در اختیار کاربر سمعک قرار می‌گرفت. به عبارت بهتر این نسل از سمعک‌ها صرفا پایه‌ای ترین نیاز یک فرد کم‌شنوا را که همان تقویت تمام اصوات بود را فراهم می‌کردند.

با شروع عصر کامپیوتر و نرم افزار در دهه 1980 میلادی، انقلابی عظیم در دنیای سمعک‌ها ایجاد شد و سمعک‌های بزرگ و بعضا عجیب دوره‌های قبل جای خود را به سمعک‌های بسیار کوچکی دادند که در عین کوچکی مجهز به کامپیوترهای بسیار پیشرفته‌ای بودند و قادر بودند تا حجم بالایی از پردازش‌ها را در کسری از ثانیه انجام دهند. پدیدار شدن این قابلیت‌ها در سمعک مسیر را برای بروز تنوع گسترده در آن‌ها و همچنین افزایش مخاطبین این وسیله فراهم کرد. به این عصر از سمعک‌ها که در حال حاضر در آن قرار داریم، عصر سمعک‌های دیجیتال گفته می‌شود. ویژگی منحصر به فرد سمعک‌های دیجیتال نسبت به سمعک‌های نسل آنالوگ در این است که در سمعک‌های آنالوگ تمامی اصوات بدون در نظر گرفتن نیاز کاربر و به مقادیر ثابتی تقویت می‌شد در حالی که در سمعک‌های دیجیتال ابتدا تمامی اصوات توسط پردازنده قدرتمند سمعک آنالیز و تفکیک شده و سپس متناسب با نوع صدا (آهسته، متوسط، بلند و آسیب رسان) و میزان کم‌ شنوایی فرد به مقادیر متفاوتی تقویت گردد. مزیت این روش در آن است که صدای سمعک در این حالت بسیار طبیعی و واضح است.
شاید در نگاه اول این طور به نظر برسد که تمامی سمعک‌ها از سه جزء ثابت میکروفون، پردازنده صدا و بلندگو تشکیل شده-اند. میکروفون وظیفه دریافت صدا، پردازنده تقویت صدا و بلندگوی پخش آن را بر عهده دارند. اما ما قصد داریم در ادامه با نگاهی دقیق‌تر به ساختار انواع مختلف سمعک‌ها و مروری بر برخی از توانایی‌های آن‌ها به شما نشان دهیم که علی رغم این شباهت ساختاری، سمعک‌ها تا چه میزان از نظر عملکردی با یکدیگر متفاوت هستند. بدیهی است هرچه میزان تکنولوژی به‌کار رفته در سمعک حرفه‌ای‌تر باشد، قیمت سمعک نیز متفاوت خواهد بود.

الف) سمعک‌های پشت گوشی با تیوب و قالب

در این قبیل سمعک‌ها همان طور که از نام‌شان مشخص است، مدار الکتریکی سمعک در پشت لاله گوش قرار گرفته و صدای تولید شده به واسطه یک تیوب به سمت گوش هدایت و از طریق یک قالب شیشه‌ای -از جنس سیلیکون- در کانال گوش پخش می‌گردد. در این مدل میکروفون سمعک در بالای لاله گوش قرار گرفته و وظیفه دریافت اصوات پیرامون را بر عهده دارد. قرارگیری میکروفون در این محل سبب می‌شود تا تمامی اصوات با کیفیتی بالا توسط میکروفون ضبط شده و در اختیار پردازنده سمعک قرار گیرد. در سمعک‌های پشت گوشی پیشرفته حتی این امکان وجود دارد که به جای یک میکروفون، از دو میکروفون برای دریافت صدا استفاده شود (Directionality). مزیت به کارگیری این روش در آن است که پردازنده سمعک قادر خواهد بود تا با مقایسه صدای دریافت شده از هر دو میکروفون اصوات زائد را شناسایی و حذف نماید و با اینکار صدای با کیفیت بالاتری را در اختیار کاربر سمعک قرار دهد. این خصلت به ویژه در محیط‌های شلوغ موجب بهبود قابل توجه میزان شنوایی استفاده کننده از سمعک خواهد شد. همان‌طور که پیش از این گفته شد صدا پس از دریافت توسط میکروفون در اختیار پردازنده سمعک قرار می‌گیرد. در حقیقت پردازنده سمعک در نقش یک آشپز ماهر عمل می‌کند که تلاش دارد تا با استفاده از مواد اولیه‌ای که میکروفون در اختیار آن قرار می‌دهد، غذایی مطلوب را آماده و به واسطه بلندگو سمعک به گوش کاربر خود برساند. به همین دلیل شرکت‌های تولیدکننده سمعک همواره بیش‌ترین سرمایه‌گذاری خود را بر روی این جزء از سمعک‌ها متمرکز می‌سازند. چرا که این پردازنده سمعک است که تعیین می‌کند کدام اصوات مهم و کدام یک کم‌اهمیت هستند و هر کدام از اصوات می‌بایست با چه کیفیتی برای گوش کاربر پخش شوند. در نهایت حاصل تلاش این قسمت در اختیار بلندگوی سمعک قرار می‌گیرد. یک بلندگوی سمعک باید مولفه‌های ویژه‌ای داشته باشد تا بتواند صدایی مطلوب را از خود تولید نماید. شاید در نگاه اول تصور شود که در عمل بلندگو نقش کمتری نسبت به پردازنده دارد اما این تصور درست نیست چرا که بهترین پردازنده ها هم چنانچه در کنار یک بلندگوی بی‌کیفیت و یا غیرمناسب قرار بگیرند، قطعا صدایی بی-کیفیت را تولید خواهند کرد. توضیح آنکه محدوده پاسخ فرکانسی بلندگوی سمعک ها معمولا از 100 تا 6000 کیلو هرتز بوده و دارای قدرت‌های متفاوتی است که براساس میزان کم‌شنوایی فرد تعیین شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجایی که میزان قدرت بلندگو با ابعاد آن ارتباط مستقیم دارد، استفاده از آن‌ها برای تمامی انواع سمعک‌ها مقدور نیست. یکی از مهم‌ترین مزایای سمعک‌های پشت گوشی آن است که به دلیل قرارگیری آن‌ها در پشت لاله گوش، فضای کافی برای قرارگیری هر نوع بلندگو با هر قدرتی برای آن‌ها میسر است. به همین دلیل سمعک‌های پشت‌گوشی قادر خواهند بود تا به طیف وسیعی از مخاطبان با افت‌های شنوایی مختلف یاری برسانند.

سمعک پشت‌گوشی با رسیور داخل گوشی(RIC):

در این مدل عملا سمعک به دو بخش کلی تقسیم شده است. بخش اول میکروفون و پردازنده سمعک است که محل استقرار آن در پشت لاله گوش می‌باشد و بخش دوم رسیور یا همان بلندگوی سمعک است که در داخل کانال گوش قرار می‌گیرد. ارتباط بین این دو بخش نیز از طریق یک سیم نازک برقرار می‌شود که از پشت گوش آغاز و تا ابتدای کانال گوش امتداد پیدا می‌کند. شاید این سوال ایجاد شود که علت این تفاوت در ساختار این مدل سمعک‌ها چیست؟ پاسخ این سوال آن است که جدا شدن و فاصله گرفتن بلندگو سمعک از دو بخش میکروفون و پردازنده از یک سو بستر مناسب برای بهبود قابل توجه کیفیت صدای تولیدی سمعک را فراهم خواهد کرد و از سوی دیگر کاهش قابل ملاحظه اندازه سمعک‌های پشت گوشی را ایجاد خواهد کرد. به همین دلایل این خانواده از سمعک‌ها موفق شدند در مدت زمان کوتاهی از شروع توزیع در بازار، به سرعت نظر کاربران سمعک را به خود جلب نماید. یکی دیگر از مزایای سمعک‌های RIC را می‌توان توانایی بالای آن‌ها در پوشش انواع کم‌شنوایی‌ هاست. توضیح آنکه همان طور که پیش از این گفته شد، برای پوشش کم‌شنوایی‌های شدیدتر نیاز به بلندگوهای قوی‌تر (بزرگتر) است. این در حالی است که در سمعک‌های RIC به دلیل جدا شدن بلندگو از مدار اصلی سمعک، بدون افزایش قابل ملاحظه سایز سمعک می‌توان انواع کم‌شنوایی‌ها را پوشش داد. به علاوه در این مدل سمعک یکی از معضلات اصلی کاربران سمعک که همان سوت (فیدبک) سمعک است به طور کامل برطرف شده است.
یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های متقاضیان استفاده از سمعک‌های RIC چگونگی استقرار این سمعک‌ها بر روی گوش است. چرا که در این سمعک‌ها قالب به شکل رایج قبلی وجود ندارد و رسیور سمعک از طریق یک قالب شیشه‌ای(سیلیوکونی) و یا پلاستیکی در داخل کانال گوش مستقر می‌شود. علی رغم این سبک استقرار سمعک‌های RIC تفاوتی میان میزان استحکام و پایداری این مدل با مدل‌های سنتی BTE وجود ندارد.

سمعک‌های داخل گوشی (CIC):

شاید بتوان سمعک‌های داخل گوشی را به دلیل ظاهر زیبای‌شان به عنوان اولین انتخاب متقاضیان استفاده از سمعک دانست! زیرا در این مدل تمام قطعات سمعک از جمله میکروفون، پردازنده و بلندگو به صورت مینیاتوری به نحوی در کنار یکدیگر تعبیه شده اند که مدار سمعک به طور کلی در فضای کانال گوش قرار گرفته و قطعه‌ای بیرون از کانال قرار ندارد. قطعا نمای ظاهری زیبا مولفه‌ای بسیار مهم در انتخاب نوع سمعک است اما نباید این مسئله مهم را فراموش کرد که سمعک‌های داخل گوشی برای تمامی متقاضیان مناسب نیستند. اولین محدودیت این سمعک‌ها در قدرت آنهاست. توضیح آنکه سمعک‌های داخل گوشی قادر نخواهد بود تا کم‌شنوایی‌های شدید و عمیق را پوشش دهند. به علاوه سمعک‌های داخل گوشی برای برخی از انواع کم‌شنوایی‌ها (کم‌شنوایی‌های شیب دار) مناسب نیستند. چرا که در این نوع کم‌شنوایی به هنگام استفاده از سمعک داخل گوشی صدای کاربر دچار اعوجاج و اکو شدید می‌شود. مسئله مهم دیگر در هنگام استفاده از سمعک‌های داخل گوشی، نحوه نگهداری از آنهاست. زیرا این سمعک‌ها به دلیل سایز بسیار کوچک‌شان نیازمند دقت بالا در نگهداری بوده و کوچکترین خطا در این فرآیند موجب بروز آسیب‌های بعضا جدی در مدار آن‌ها می‌گردد. تفاوت دیگر سمعک‌های داخل گوشی با پشت گوشی در توانایی آن‌ها در استفاده از مدارات شارژی و ارتباطات بلوتوث است. به بیان دیگر سمعک‌های داخل گوشی فاقد خصلت شارژی و توانایی ارتباط بلوتوثی به وسایلی همچون تلفن و تلویزیون می‌باشد.
پس به عنوان جمع بندی باید بیان کنیم که میان اجزا و مدارات انواع مختلف سمعک‌های هم‌رده تفاوتی وجود ندارد بلکه آن چیزی که موجب تفاوت در کیفیت صدای آن‌ها میگردد، انتخاب صحیح سمعک متناسب با شرایط و نیازسنجی دقیق هر متقاضی استفاده از سمعک است.

امروزه تنها روش غلبه بر کم شنوایی غیر قابل درمان، استفاده از تکنولوژی سمعک ها، کاشت حلزون و سایر وسایل کمک‌شنوایی است. اخیرا" مبحث استفاده از سلول های بنیادین به منظور بازسازی بخش‌های آسیب‌دیده سیستم شنوایی و درمان کم شنوایی مورد توجه محققین قرار گرفته است و بسیاری از افراد مبتلا به کم شنوایی نیز امیدوارند تا با این روش درمانی شنوایی هنجار را بدست آورند. شناخته‌شده‌ترین کاربرد سلول‌های بنیادین، در درمان «سرطان» است. ویژگی شگفت‌انگیز سلول‌های بنیادین این است که این سلول‌ها می‌توانند به طور نامحدود تقسیم شده و به انواع مختلف سلول‌های تخصصی تمایز یابند. مطالعات مختلفی تلاش کرده‌اند که از این توانایی سلول‌های بنیادین در درمان بیماری‌های گوناگون استفاده کنند. در این مقاله می‌خوانیم که آیا سلول های بنیادی می‌توانند کلید درمان کم شنوایی و وزوز گوش در انسان باشند یا نه؟!
منظور از کم شنوایی غیر قابل درمان، در بسیاری از موارد کم شنوایی حسی-عصبی است. در کم شنوایی حسی-عصبی، سلول‌های ظریف درون اپی‌تلیوم حسی گوش داخلی که اصطلاحا" به «سلول های مویی» معروف هستند، آسیب می‌بینند. در حلزون گوش انسان بیش از 25000 سلول مویی وجود دارد که امواج صوتی مکانیکی را دریافت کرده، آن‌ها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل و از طریق عصب شنوایی به مغز می‌فرستند. سلول‌های مویی بسیار حساس بوده و در صورت آسیب قابل ترمیم نیستند. بنابراین آسیب یا مرگ آن‌ها منجر به کم شنوایی دائمی (غیر قابل درمان) می‌شود. همچنین آسیب سلول‌های مویی باعث افزایش ریسک دژنراسیون (تخریب) نورون‌های عصب شنوایی و در نتیجه تشدید کم شنوایی می‌گردد. مواجهه با اصوات بلند، پیر گوشی، عفونت گوش و مصرف داروهای اتوتوکسیک می‌تواند باعث آسیب دائمی این ساختارهای حساس شود.

یکی از راه‌های ترمیم شنوایی، ساختن سلول‌های مویی جدید برای جایگزینی سلول‌های آسیب‌دیده است. مطالعات نشان می‌دهند که انواع خاصی از سلول‌های بنیادین (مانند Lgr5،Lgr6 ، Sox9، Frizzled-9، EPCAM و ABCG2) به طور طبیعی در ارگان کورتی (اپی‌تلیوم حسی حلزون) وجود دارند که در واقع سلول‌های اجدادی حلزون هستند که از دوران جنینی در آن باقی مانده و توانایی تکثیر و تمایز به سلول‌های مویی را دارند؛ اما تعداد این سلول‌ها در پستانداران بسیار محدود بوده و به همین دلیل قابلیت بازسازی عملکرد شنوایی آسیب دیده را ندارند؛ این در حالی است که در گونه‌های دیگر چنین قابلیتی وجود دارد. به عنوان مثال در موش، جوجه پرندگان و بعضی ماهی‌ها سلول‌های مویی حلزون بعد از آسیب به طور خودبخود ترمیم می‌شوند. بنابراین یکی از سوالات اصلی در زمینه تحقیقات شنوایی، این است که چگونه می‌توان به بازسازی سلول‌های مویی در حلزون گوش انسان و بلوغ آن‌ها برای ترمیم عملکرد شنیداری کمک کرد؟!
به گزارش مرکز ملی تحقیقات بیوتکنولوژی، دانشمندان موفق شده‌اند که با استفاده از سلول‌های بنیادی، سلول‌های مویی را در محیط آزمایشگاه تولید کنند. در صورتی که بتوان این سلول‌های بنیادی را به گوش داخلی (حلزون) پیوند زد، می‌توانند سلول‌های مشابه سلول مویی را در حلزون ایجاد کرده و به بازسازی فرایند شنوایی کمک کنند. متأسفانه تاکنون (یعنی تا پایان سال 2020 میلادی)، مطالعات انجام شده در این زمینه عمدتا" در آزمایشگاه و بر روی حیوانات بوده است و مطالعات انسانی هنوز به نتیجه قطعی نرسیده‌اند تا بتوان به طور عمومی از آن‌ها استفاده کرد؛ اما نتایج مطالعات حیوانی نیز تا حدودی امیدوارکننده است. به عنوان مثال، در آزمایشگاه مرکز پزشکی استنفورد فرایند تشکیل گوش موش در جنینی با استفاده از سلول های بنیادین شبیه‌سازی شده است و به گفته دانشمندان این مرکز، اگر بتوان سلول‌ های بنیادین را از طریق جراحی به حلزون انسان پیوند زد، این سلول‌ها می‌توانند میلیون‌ها سلول مویی را در حلزون تولید کرده و بدین طریق شنوایی هنجار را به افراد مبتلا به کم شنوایی حسی-عصبی بازگردانند. برخی دانشمندان نیز تلاش می‌کنند تا از طریق بازسازی نورون‌ها (سلول‌های عصب شنوایی) با سلول های بنیادین کم شنوایی را درمان کنند؛ ولی چالش‌هایی نیز در این راه وجود دارد؛ از جمله جلوگیری از مرگ سلول های بنیادین بعد از پیوند، تمایز (تغییر عملکرد) سلول های بنیادین به سلول مویی یا سلول عصب شنوایی بعد از پیوند و کنترل رشد سلول‌های بنیادین و جلوگیری از ایجاد تومورهای سرطانی. اگرچه در حال حاضر دانشمندان می‌توانند تقسیم سلول های بنیادین را در آزمایشگاه کنترل کنند؛ ولی هنوز قادر به کنترل رشد سلول های بنیادین در گوش داخلی حیوانات یا انسان نیستند. به گفته محققان هنوز حدود 10-5 سال مطالعه برای استفاده از سلول های بنیادین در درمان کم شنوایی انسان مورد نیاز است.

مشخصات و انواع سلول های بنیادین

در واقع بهتر است سلول های بنیادین را به عنوان سلول‌های اصلی (مادر) بدن تعریف کنیم که به صورت تمایزنیافته و غیر-تخصصی باقی می‌مانند تا بتوانند مستقیما" به سلول‌های تخصص‌یافته تبدیل شوند یا تقسیم میتوزی را برای ایجاد سلول-های بنیادین جدید ادامه دهند. امروزه سلول‌ های بنیادین برای ترمیم آسیب سلولی و بهبود کاهش سلولی استفاده می‌شوند. انواع مختلفی از سلول‌های بنیادین در درمان بیماری‌ها استفاده می‌شوند. از جمله:

1- سلول های بنیادی/ اجدادی بالغ (Adult stem / progenitor cells):

این سلول‌ها از دوران جنینی در اندام‌های مختلف بدن باقی مانده‌اند. سلول‌ های بنیادی بالغ گوش در ارگان کورتی مستقر بوده و با کمک ژن‌های متنوعی توانایی تکثیر و بازسازی سلول¬های مویی را کسب می‌کنند (البته در بالا اشاره کردیم که چون تعداد آن‌ها کم است، سلول-های مویی به طور طبیعی قابل بازسازی نیستند). 

2- سلول های بنیادی عصبی مشتق شده از گانگلیون مارپیچی (Spiral ganglion- derived neural stem cells (SGN-NSCs)):

این سلول‌ها در مجاورت نورون‌های گانگلیون مارپیچی (گانگلیون مارپیچی مجموعه‌ای از نورون‌های عصب شنوایی است که به سلول‌های مویی متصل هستند) وجود داشته و قابلیت تبدیل به نورون‌های فعال را دارند.

3- سلول‌های بنیادی جنینی (Embryonic stem cells):

این سلول‌ها از بلاستوسیت جنینی که سن آن حدود 5-4 روز است، استخراج شده و می‌توانند انواع سلول‌ها مانند سلول‌های کبد، قلب، پانکراس و سلول‌های عصبی را ایجاد کنند. بلاستوسیت در واقع توپی از سلول‌ها است که چند روز پس از بارور شدن تخمک توسط اسپرم تشکیل می‌شود و حاوی سلول-های بنیادی است. این سلول‌ها در گوش قادر به بازسازی هر سه لایه ساختار جنینی گوش (اکتودرم، مزودرم و اندودرم) هستند؛ به عبارت دیگر می‌توانند هر بخشی از گوش را که آسیب دیده باشد، بازسازی کنند.

4- سلول های بنیادی پرتوان القایی (Inducible pluripotent stem cells):

این سلول‌ها از بدن افراد بالغ استخراج شده، سپس یک سری تغییرات ژنتیکی در آن‌ها ایجاد می‌شود که آن‌ها را تبدیل به سلول بنیادین با قابلیت تکثیر و تمایز می‌کند. سلول‌های فیبروبلاست پوست اولین سلول بنیادین ایجاد شده با این روش بودند. هدف از کاربرد این سلول‌ها برای درمان بیماری‌ها، جلوگیری از پس زدن سلول‌های بنیادین پیوند شده توسط سیستم ایمنی بدن افراد است؛ زیرا این سلول‌های بنیادی از بدن خود فرد گرفته شده‌اند.

در مورد استفاده از سلول های بنیادین در درمان کم شنوایی چه می‌دانیم؟!

امروزه دو روش برای استفاده از سلول های بنیادین برای درمان کم شنوایی مورد آزمایش قرار گرفته اند:

1- تحریک سلول های بنیادین موجود در ارگان کورتی برای ترمیم سلول های مویی آسیب‌دیده و بازسازی فرایند شنوایی هنجار؛ همانطور که گفتیم، مشکل اصلی این روش، تعداد کم و ناکافی سلول های بنیادین است.
2- پیوند سلول های بنیادین از یک منبع خارجی به گوش داخلی؛ به عنوان مثال تزریق سلول های بنیادین از طریق دریچه گرد به داخل اسکالاتیمپانی و سپس تحریک آن‌ها به مهاجرت به داخل اپی‌تلیوم حسی حلزون و یا پیوند مستقیم سلول‌های بنیادین به داخل ارگان کورتی؛ مشکل اصلی در این روش این است که تراکم بالای پتاسیم و اتصالات محکم سلول‌های دیواره ارگان کورتی، محیط آندولنف را برای زنده ماندن سلول های بنیادی پیوند شده نامساعد می‌کند. دانشمندان اکنون در تلاش هستند که راهی برای زنده ماندن سلول‌های بنیادین بعد از پیوند پیدا کنند و در این مسیر روش‌هایی مانند جایگزین کردن آندولنف با مایعی شبیه به آن ولی سازگارتر با سلول‌های بنیادین، تجویز داروهای ادرارآور برای کاهش تراکم پتاسیم در مایعات بدن از جمله آندولنف و تخریب اتصالات بین سلولی دیواره‌های ارگان کورتی را مورد بررسی قرار داده‌اند. هرچند تاکنون در زمینه کاربرد سلول‌های بنیادین در درمان کم شنوایی انسان پیشرفت‌های مهمی صورت گرفته است؛ اما هیچ یک از روش‌های موجود آنقدر مطمئن نیستند که به طور بالینی مورد استفاده قرار گیرند.
لازم به ذکر است که در حال حاضر، دانشمندان در تلاش هستند که کم شنوایی حسی-عصبی اکتسابی را با استفاده از سلول-های بنیادین درمان کنند. کم شنوایی حسی-عصبی اکتسابی عبارتست از آسیب سلول‌های مویی و یا عصب شنوایی بر اثر عفونت‌های دوران بارداری، تولد زودرس، مشکلات حین تولد، مصرف داروهای اتوتوکسیک، مواجهه با نویز بلند و ... . به عبارت دیگر در صورتی که ساختارهای حلزون گوش در جنینی تشکیل شده و سپس به هر دلیلی دچار آسیب شده باشند، ممکن است در آینده‌ای نه چندان دور با استفاده از سلول‌های بنیادین قابل ترمیم باشند؛ اما اگر از همان ابتدا بخشی از ساختمان گوش تشکیل نشده باشد، هنوز احتمال تشکیل آن با این روش وجود ندارد.

در مطالعه ای که در سال 2018 انجام شد، سلول‌های بنیادین خون بندناف به 11 کودک 6 ماهه تا 6 ساله که مبتلا به کم‌ شنوایی حسی-عصبی متوسط تا شدید بودند، به صورت وریدی تزریق شد تا بررسی شود که آیا تزریق خون بندناف از لحاظ ایمنی بدن بی‌خطر است و آیا می‌تواند باعث بهبود شنوایی شود یا نه؟! این کودکان بعد از تزریق خون بندناف به مدت یک سال به صورت دوره‌ای ارزیابی شدند. همه کودکان زنده مانده و هیچ یک از آن‌ها عوارض جانبی نداشتند که نشان‌دهنده بی‌خطر بودن این روش است. همچنین در 5 نفر از 11 کودک، بعد از یک سال، آستانه‌های پاسخ شنیداری ساقه مغز (ABR) کاهش و توانایی بازشناسی گفتار در ادیومتری گفتاری افزایش یافت که نشان‌دهنده تأثیر سلول‌های بنیادین بندناف در بهبود عملکرد شنوایی است. البته مطالعات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
اگرچه تاکنون مطالعات مختلفی در مدل‌های حیوانی اثبات کرده‌اند که می‌توان از سلول‌های بنیادین برای بازسازی سلول های مویی و عصب شنوایی در پستانداران استفاده کرد؛ اما در مورد درمان کم شنوایی حسی-عصبی با این روش در انسان، چالش-های زیادی پیش روی محققان است. از جمله احتمال تکثیر بیش از حد سلول‌های بنیادین بعد از پیوند و ایجاد تومور سرطانی، احتمال تأثیر منفی پیوند سلول بنیادین بر کم شنوایی، احتمال رشد و تمایز نامناسب سلول‌ها در محل پیوند و .... علاوه بر این، هزینه بالای درمان کم شنوایی با استفاده از سلول های بنیادین، سبب خواهد شد که بسیاری از بیماران مبتلا به کم شنوایی قادر به انجام آن نباشند. و مهم‌تر از همه این که در حال حاضر، حتی در مدل‌های حیوانی، میزان موفقیت این روش به اندازه‌ای نبوده است که بتوان با اطمینان آن را در انسان استفاده کرد. اما باز هم صرف نظر از این محدودیت‌ها، نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که این راهکار درمانی برای آسیب‌های شنوایی امیدبخش است و ممکن است در آینده‌ای نزدیک همگانی شود.

کمپانی سمعک ویدکس سمعک های متنوعی دارد که برای انواع مختلف کم شنوایی مناسب هستند. این شرکت در اواخر سال 2015 خانواده جدید سمعک های خود را تحت عنوان "Unique" معرفی کرد. بارزترین مزیت سمعک های Unique نسبت به نسل های قبلی سمعک ویدکس، "مدیریت شگفت انگیز نویز ناشی از باد در فضاهای باز مانند پارک و خیابان" است که به دریافت طبیعی تر اصوات در چنین محیط هایی کمک می کند.

سمعک Unique ویدکس ویزگی های برجسته زیادی دارد که در ادامه به آن ها می پردازیم.

ویژگی های سمعک Unique ویدکس:

ویژگی اصلی سمعک های خانواده یونیک، کیفیت صدای فوق العاده آن ها است. دلایل عمده کیفیت صدای عالی این سمعک عبارتند از:

• صدا را از تمام زوایا دریافت می کند و بدین ترتیب تجربه شنیداری غنی را برای شما رقم می زند.
• نویز باد را کاهش داده و سبب می شود در فضاهای باز مکالمات و سایر اصوات به طور واضح دریافت شوند.
• از طریق انطباق اتوماتیک با محیط های شنیداری مختلف، بدون نیاز به لمس و تغییر دستی برنامه های سمعک، راحتی در شنیدن را برای شما به ارمغان می آورد.
• با ارتباط وایرلس قوی خود، تماس های تلفنی، موسیقی و پادکست ها را مستقیما" به سمعک منتقل می کند.

 برای این که کاربر بتواند با استفاده از سمعک خوب و راحت بشنود، لازم است سمعک محدوده پویایی وسیعی داشته باشد تا کمترین میزان آرتی فکت را ایجاد کند. کمپانی سمعک ویدکس در این نسل از سمعک های خود محدوده پویایی را بهبود بخشیده است. محدوده پویایی سمعک های خانواده Unique تقریبا" 108 dB SPL است. در سمعک های یونیک 4 مبدل سیگنال آنالوگ به دیجیتال به کار رفته است که می توانند اصواتی با شدت حداقل 5 dB SPL و حداکثر 113 dB SPL را دریافت و پردازش کنند. این قابلیت سبب می شود که کاربر هم بتواند اصوات آرام را راحت بشنود و هم در محیط های نویزی آرتی فکت ها و اعوجاج ها، وی را آزار ندهد.

برای بسیاری از افراد کم شنوا، گوش دادن به اصوات در فضای باز؛ به ویژه در صورت وجود باد، یکی از بزرگ ترین چالش های پیش رو است. سمعک یونیک این چالش را از طریق سیستم کاهش نویز باد (wind noise attenuation system) که چنین نویزی را شناسایی کرده و آن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد، برطرف کرده است. با این عملکرد نسبت سیگنال به نویز در حضور باد، به میزان 8.4 dB افزایش می یابد. در نتیجه کیفیت صدا و درک گفتار در حضور باد بهبود یافته و احتمال این که کاربر در خارج از منزل سمعک خود را کنار بگذارد، کاهش می دهد.

همچنین سیستم کاهش نویزهای آرام (Soft level noise reduction system) این سمعک کمک می کند تا نویزهای ناخواسته ی آرام حذف شده و در عین حال اصوات آرام مطلوب مانند گفتار به راحتی شنیده شوند. این سیستم تفاوت بین اصوات مدوله شده (مانند گفتار) و اصوات مدوله نشده (مانند نویز ناشی از فن ها، یخچال یا نویز میکروفون خود سمعک) را شناسایی می کند. سپس نویزها را کاهش داده و بدین ترتیب کیفیت گفتار را بهبود می بخشد.

در تنظیمات این سمعک می توان 9 محیط شنیداری مختلف را تعریف کرد که سمعک با قرارگیری در هر محیط، به طور اتوماتیک نوع محیط را شناسایی کرده و تنظیمات مربوطه را فعال می کند. این تکنولوژی ویژگی های خاصی را در اصوات ورودی جست و جو کرده و وجود یا عدم وجود گفتار را تشخیص می دهد. در صورت وجود گفتار، این سیستم هدف خود را "قابلیت شنیدن گفتار" قرار می دهد؛ اما اگر گفتاری وجود نداشته باشد، هدف سیستم، راحتی شنیداری کاربر است. مزیت این تکنولوژی این است که دیگر نیازی نیست کاربر با قرار گرفتن در محیط های مختلف مدام تنظیمات سمعک خود را تغییر دهد؛ زیرا سمعک خودش این کار را می کند.

سایر ویژگی های سمعک یونیک به شرح زیر است:

انواع سمعک Unique ویدکس بر اساس شکل ظاهری:

کمپانی ویدکس سمعک های Unique خود را در چهار مدل سمعک داخل گوشی، سه مدل سمعک پشت گوشی و دو مدل سمعک رسیور در مجرا (سمعک RIC) عرضه می کند. در جدول زیر می توانید مدل های مختلف این سمعک و ویژگی های آن ها را با یکدیگر مقایسه کنید:

تصویر سمعک
مدل سمعک	Unique CIC-Micro	Unique CIC	Unique XP ITE	Unique Custom ITE	Unique Passion RIC	Unique Fusion RIC	Unique Fashion Mini BTE	Unique Fashion BTE	Unique Fashion Power BTE
تنوع رنگ	3	3	3	3	14	14	10	14	9
سایز باطری	10	10	312	312	10	312	312	312	13
دکمه تغییر برنامه / ولوم	×	×	×	√ آپشنال (تغییر برنامه یا ولوم)	×	√ آپشنال (تغییر برنامه یا ولوم)	√ آپشنال (تغییر برنامه یا ولوم)	√ آپشنال (تغییر برنامه یا ولوم)	√ آپشنال (تغییر برنامه یا ولوم)
تله کویل	×	×	√	√	×	√	√	√	√
نوع میکروفون	بدون جهت (OmniDirectional)	بدون جهت (OmniDirectional)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)	جهت دار (Dual)
قابلیت ارتباط وایرلس	×	√	√	√	√	√	√	√	√
عملکرد بین گوشی	×	√	√	√	√	√	√	√	√
قابلیت تجویز به صورت سمعک CROS	×	√	√	√	√	√	√	√	√
شاخص استاندارد IP	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58	IP 58
سطح قدرت	Standard	Medium	Medium	Medium	Standard / Medium	Standard / Medium / Power / High Power	Standard	Power	High Power
محدوده پوشش	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید / عمیق

سمعک Unique Passion RIC یکی از کوچک ترین سمعک های رسیور در مجرای جهان است که به معنای واقعی سمعک نامرئی می باشد.

سمعک  Unique^TM Fusion بیشترین میزان انعطاف پذیری را در میان اعضای این خانواده دارد. می توان از 3 نوع رسیور مختلف با Eartip های گوناگون و یا قالب های سفارشی برای این سمعک استفاده کرد که آن را برای انواع کم شنوایی ها مناسب می کند.

سمعک های Unique Fashion و Unique Fashion Mini را می توان با قالب EasyWear Thin Tube ویدکس تجویز کرد. این قالب کاملا" درون مجرای گوش قرار می گیرد و تقریبا" نامرئی می شود.

کلیه سمعک های یونیک ویدکس (به جز مدل CIC Micro) با تمامی لوازم جانبی DEX سازگار هستند. این لوازم جانبی عبارتند از: RC-DEX، TV-DEX، COM-DEX، CALL-DEX، UNI-DEX، PHONE-DEX، FM+DEX و T-DEX.

اگر شما همراه با سمعک خود یک دستگاه COM-DEX نیز خریداری کنید، می توانید از برنامه مخصوص آن که بر روی موبایل نصب می شود، برای تغییر برنامه های سمعک، کنترل ولوم، انتخاب نوع میکروفون سمعک (جهت دار یا بدون جهت) و تغییر شدت صدا هنگام استریمینگ استفاده کنید.

از میان سمعک های داخل گوشی یونیک، مدل های CIC-Micro ، CIC و XP که کوچک ترین سمعک های داخل گوشی ویدکس هستند، دکمه ای برای تنظیم ولوم یا تغییر برنامه ندارند؛ اما مدل Custom ITE این سمعک می تواند چنین دکمه ای را داشته باشد (هنگام سفارش پوسته سمعک به شرکت، می توان انتخاب کرد که این دکمه روی سمعک باشد یا نه)

انواع سمعک Unique ویدکس بر اساس سطح تکنولوژی:

سمعک Unique ویدکس در 4 رده تکنولوژی مختلف موجود است. شما می توانید با کمک شنوایی شناس خود، سمعکی را انتخاب کنید که با نوع و میزان کم شنوایی، نیازهای شنیداری، سبک زندگی و توان مالی شما متناسب باشد. البته لازم به ذکر است که یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده قیمت سمعک، سطح تکنولوژی سمعک است که هرچه پیشرفته تر باشد، قیمت آن هم بالاتر خواهد بود. می توانید قابلیت های این 4 رده را در جدول زیر با یکدیگر مقایسه کنید:

سایر ویژگی هایی که در جدول فوق ذکر نشده اند، در هر 4 رده سمعک های یونیک وجود دارند. به طور کلی می توان با توجه به قابلیت های نکنولوژیک هر رده از سمعک های یونیک، آن ها را بدین صورت طبقه بندی کرد:

• Widex Unique 440: سمعک رده برتر که برای سبک زندگی فعال توصیه می شود. منظور از سبک زندگی فعال این است که کاربر اغلب اوقات خود را در خارج از منزل و در اجتماعات سپری می کند و حس شنوایی برایش بسیار اهمیت دارد.
• Widex unique 330: سمعک رده پیشرفته که برای سبک زندگی معمولی توصیه می شود. منظور از سبک زندگی معمولی این است که کاربر نه چندان فعال و نه چندان منفعل است؛ به عنوان مثال فردی که در منزل یا محل کار خود با نویز زمینه زیادی مواجه نیست و با افراد کمی ارتباط کلامی و شنوایی دارد می تواند از این رده از سمعک ها بیشترین بهره را ببرد.
• Widex unique 220: سمعک رده استاندارد که برای سبک زندگی آرام توصیه می شود. منظور از سبک زندگی آرام این است که فرد اغلب اوقات خود را در مکانی ساکت مانند خانه سپری می کند و تنها برای تماشای تلویزیون، گوش دادن به رادیو، ارتباط با افراد خانواده و ... به حس شنوایی نیاز دارد.
• Widex unique 110: سمعک رده معمولی که برای سبک زندگی آرام توصیه می شود.

کمپانی ویدکس یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان سمعک در جهان است که سال هاست بر روی کیفیت صدای سمعک های خود تمرکز ویژه دارد و همواره تلاش می کند تا محصولاتش بهترین و طبیعی ترین تجارب شنیداری را برای کاربران رقم بزنند. سمعک Moment آخرین سمعک از برند ویدکس است که در سال 2020 معرفی شد و با عنوان "کوچک ترین سمعک شارژی جهان" به شهرت رسید. این سمعک که از باطری لیتیوم-یونی استفاده می کند، جای خالی سمعک شارژی لیتیوم-یونی را در لیست سمعک های ویدکس پر کرد. سمعک miniRIC این مدل، کوچک ترین سمعک رسیور در مجرا (سمعک RIC) است که علی رغم اندازه کوچک خود، قدرت فوق العاده ای دارد و با 4 ساعت شارژ شدن، می تواند بیش از 20 ساعت کار کند. همچنین با 30 دقیقه شارژ سریع این سمعک، می توان 4 ساعت از آن استفاده کرد (در مطلب سمعک های شارژی، می توانید ویژگی های انواع سمعک های شارژی از 8 برند برتر سمعک را بخوانید).

از جمله مزایای سمعک Moment، جدیدترین مدل سمعک ویدکس، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• اندازه بسیار کوچک و نامرئی بودن آن؛
• پردازش فوق سریع اصوات و در نتیجه کیفیت صدای فوق العاده؛
• دارا بودن هوش مصنوعی برای تجربه شنیداری منحصر به فرد و عالی؛
• سازگاری با تمام لوازم جانبی DEX؛
• ارتباط بلوتوثی وابرلس با موبایل، لپ تاپ، تلویزیون و ...؛
• قابلیت کنترل و تغییر تنظیمات سمعک از طریق برنامه نصب شده بر روی موبایل؛
• قابلیت کنترل و تنظیم سمعک از راه دور توسط شنوایی شناس و عدم نیاز به مراجعات مکرر به کلینیک؛

تنها عیب سمعک های Moment این است که ممکن است نتوانند کم شنوایی های شدید تا عمیق را پوشش دهند؛ البته این مورد نیز به سبک زندگی و نیازهای شنیداری کاربر بستگی دارد.

سمعک Moment ویدکس که نسل بعد از سمعک Evoke این برند است، دارای پوشش نانوی ضد آب است که طول عمر آن را بسیار افزایش می دهد. همچنین مدل های شارژی این سمعک فاقد درب باطری هستند و این به معنای عدم امکان نفوذ آب به داخل سمعک است.

ویژگی های سمعک Moment ویدکس:

سمعک ویدکس مدل Moment، به واسطه داشتن دو ویژگی مهم، کیفیت صدای عالی دارد:

• TruAcoustics^TM : این ویژگی تنظیمات سمعک را متناسب با نیازهای شنیداری هر کاربر تغییر می دهد و در واقع میزان بهره در سطح پرده گوش را متناسب با هر محیط شنیداری به طور اتوماتیک تنظیم می کند. در نتیجه اصوات طبیعی تر شنیده می شوند، صدای خش خش سمعک حذف شده و کاربر صدای خود را بهتر می شنود.
• Widex PureSound^TM : این ویژگی زمان لازم برای پردازش اصوات توسط سمعک را به میزان قابل ملاحظه ای کاهش می دهد. بنابراین، صدای مصنوعی که سمعک های قبلی داشتند حذف شده و اصوات طبیعی تر و شفاف تر شنیده می شوند.

سمعک های نسل های قبل ویدکس، حتی در بالاترین سطح تکنولوژی، صدایشان کمی با صدایی که افراد هنجار می شنوند، متفاوت بود. علت این تفاوت هم این بود که معمولا" صدایی که توسط سمعک پردازش می شود، نسبت به صدایی که بدون تقویت از سمعک خارج می شود یا اصواتی که از اطراف سمعک یا قالب گوش به داخل مجرای گوش می روند، دیرتر به پرده گوش می رسد. زمانی که صدای تقویت شده توسط سمعک و سایر اصوات (که با هم تفاوت زمانی دارند) با یکدیگر تداخل می یابند، صدایی مصنوعی ایجاد می شود. در سمعک Moment ویدکس از تکنولوژی ZeroDelay استفاده شده است که زمان پردازش اصوات درون سمعک را به کمتر از 0.5 میلی ثانیه کاهش داده و بدین ترتیب ناهمزمانی رخ داده در سطح پرده گوش را برطرف می کند. در نهایت کاربر تجربه شنیداری طبیعی تری خواهد داشت.

سایر ویژگی های سمعک Moment عبارتند از:

کیفیت صدای سمعک، نقش بسیار مهمی در رضایت کاربران از سمعک ایفا می کند. توجه داشته باشید که منظور از کیفیت صدای خوب، صدایی کاملا" ایزوله نیست؛ بلکه منظور وضوح و شفافیت تمام اصوات دریافتی است. نوآوری ها و ابداعاتی که هر روز در تکنولوژی سمعک ها رخ می دهد، راهی برای رسیدن به رضایت بالاتر از سمعک و عملکرد آن است. با در نظر گرفتن این دیدگاه در مورد کیفیت صدا، می توان گفت که وضوح و طبیعی بودن صدا، مهم ترین پارامتر برای جلب رضایت کاربران است که درک گفتار؛ به ویژه در حضور نویز زمینه را افزایش می دهد. کمپانی ویدکس در مطالعه ای بین المللی از 100 فرد کم شنوا که سمعک Moment برایشان تجویز شده بود، نظرخواهی کرد و نتایج این نظرخواهی نشان داد که 91% کاربران از کیفیت صدای سمعک Moment ابراز رضایت کرده و اظهار داشتند که صدای این سمعک نسبت به سمعک های قبلی که استفاده کرده اند، طبیعی تر است. این سمعک در حال حاضر به دو ویژگی معروف است:

1- کمترین زمان تأخیر در پردازش صدا؛

2- طبیعی ترین و واقعی ترین صدا؛

انواع سمعک Moment ویدکس بر اساس شکل ظاهری:

سمعک Moment در 10 مدل مختلف تولید می شود که شامل 3 مدل سمعک پشت گوشی (BTE)، 4 مدل سمعک رسیور در مجرا (RIC) و 3 مدل سمعک داخل گوشی است. در حال حاضر مدل های پشت گوشی این سمعک وارد بازار نشده اند و فقط مدل های داخل گوشی و رسیور در مجرا عرضه می شوند:

تصویر سمعک
مدل سمعک	رسیور در مجرا* mRIC R D	رسیور در مجرا RIC 312 D	رسیور در مجرا RIC 10	داخل گوشی CIC	داخل گوشی Custom ITE (Im/IP)	داخل گوشی XP
تنوع رنگ	13	13	13	3	3	3
سایز باطری	312 (لیتیوم یونی قابل شارژ)	312	10	10	312	312
قابلیت شارژ شدن	√	×	×	×	×	×
سازگاری با آیفون	√	√	×	×	×	×
قابلیت ارتباط با سیستم اندروید	√	√	×	×	×	×
قابلیت ارتباط وایرلس	√	√	√	√	√	√
تله کویل	√   (با لوازم جانبی)	√	√  (با لوازم جانبی)	√   (با لوازم جانبی)	√   (با لوازم جانبی)	√
برنامه کنترل صدا از طریق موبایل	WIDEX MOMENTTM App	WIDEX MOMENTTM App	TONELINKTM App	TONELINKTM App	TONELINKTM App	TONELINKTM App
محدوده پوشش	کم شنوایی ملایم تا عمیق	کم شنوایی ملایم تا عمیق	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید	کم شنوایی ملایم تا شدید

* کوچک ترین سمعک قابل شارژ لیتیوم-یونی در جهان

رنگ های مختلف سمعک های RIC

رنگ های مختلف سمعک های داخل گوشی

انواع سمعک Moment ویدکس بر اساس سطح تکنولوژی:

این سمعک در 4 سطح تکنولوژی مختلف موجود است. در جدول زیر می توانید ویژگی های این 4 رده را با یکدیگر مقایسه کنید:

* فاقد SoundSense learn است.

سمعک های خانواده Moment ویدکس مجهز به تکنولوژی تمایز و رده بندی محیط های شنیداری مختلف هستند؛ به عبارت دیگر این سمعک ها قادرند محیط های شنیداری مختلف را شناسایی کرده و تنظیمات سمعک را به طور اتوماتیک متناسب با شرایط محیط، تغییر دهند. بدین ترتیب بدون این که نیاز باشد کاربر به سمعک خود دست بزند، وضوح گفتار و راحتی شنیداری در محیط های مختلف برای او فراهم می شود. این ویژگی در هر 4 رده تکنولوژی سمعک های Moment وجود دارد ؛ اما کیفیت آن در رده های مختلف متفاوت است. در جدول زیر محیط هایی را که به طور پیش فرض برای سمعک ها تعریف شده اند و این که هررده از سمعک ها در چه محیطی می توانند چنین عملکردی را داشته باشند، می بینید:

​

محیط های شنیداری مختلف	اجتماع	موسیقی		محیط ساکت		مهمانی		مسافرت (داخل اتومبیل)		فضای آزاد (پارک و ...)
سطح تکنولوژی سمعک		پاپ و ...	کلاسیک	بدون گفتار	با گفتار	بدون گفتار	با گفتار	بدون گفتار	با گفتار	بدون گفتار	با گفتار
440
330
220
110

قیمت سمعک Moment ویدکس:

قیمت سمعک های Moment بسته به مدل ظاهری و همچنین رده تکنولوژی آن ها متفاوت است. برای آگاهی از قیمت انواع سمعک ویدکس، مطلب مربوطه را مطالعه کرده و در صورت نیاز به مشاوره با ما تماس بگیرید.

شماره تماس کلینیک سمعک اقدسیه: 0646 2228 021

سمعک Naida نخستین بار در سال 2007 میلادی توسط شرکت فوناک معرفی شد و در آن زمان به دلیل داشتن مدار ویژه "SoundRecover" تحولی عظیم در علم سمعک و شنوایی ایجاد کرد. اگرچه پس از آن، فوناک به طور دائم پیشرفت هایی در زمینه تولید سمعک داشته و نسل های مختلف سمعک را ارائه کرده است؛ اما همچنان سمعک های خانواده Naida در تمام نسل ها موجود می باشد.

سمعک Naida برای چه افرادی مناسب است؟!

به طور کلی خانواده Naida شامل سمعک های پشت گوشی فوق العاده قوی است که برای افراد مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق مناسب هستند. اغلب کودکانی که نیاز به کاشت حلزون دارند، قبل از کاندیداتوری کاشت، به مدت 6-3 ماه از سمعک های پرقدرت این خانواده استفاده می کنند و در صورت عدم بهبود شنوایی و رشد گفتار طی این مدت، به طور قطعی تأیید می شود که هیچ گونه سمعکی برای کودک مفید نخواهد بود و وی کاندید کاشت حلزون می شود. البته این سمعک در بزرگسالان مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق نیز بسیار تجویز می شود.

بیشتر بخوانید: در بخش اخبار و مقالات، مطالبی را در مورد انواع پروتزهای شنوایی (سمعک هدایت استخوانی، کاشت گوش میانی، کاشت ساقه مغز) بخوانید.

نسل های مختلف سمعک فوناک خانواده Naida:

سمعک های Naida تا کنون در چهار نسل پردازشی عرضه شده اند که عبارتند از:

1- نسل Spice +:

امروزه سمعک های این نسل قدیمی تلقی می شوند؛ اما در زمان خود بالاترین ظرفیت چیپ و بیشترین سرعت پردازش را داشتند. سمعک های Naida نسل Spice + به طور اختصاری "Phonak Naida S" نامیده می شوند. این گروه دارای سه مدل قدرتی RIC، SP و UP بوده و در چهار سطح قیمتی – کیفیتی مختلف موجود می باشند.

مهم ترین ویژگی های سمعک های Naida S عبارتند از:

• WhistleBlock: پیشرفته ترین تکنولوژی حذف فیدبک؛
• UltraZoom: جهت داری تطبیقی میکروفون ها؛
• NoiseBlock: پیشرفته ترین مدار حذف نویز؛
• SoundRecover: تراکم فرکانسی غیر خطی؛
• سازگار با سیستم های FM؛
• دارای حافظه برای ثبت اطلاعات استفاده از سمعک؛
• مقاوم در برابر رطوبت؛
• قابلیت برقراری ارتباط بی سیم و بلوتوثی، قابلیت استفاده از ریموت کنترل و عملکرد اتوماتیک سمعک (توجه: این ویژگی ها در رده پایه وجود ندارند)؛
• ZoomControl و WindBlock (توجه: فقط در رده های V و IX وجود دارند)؛
• DuoPhone، StereoZoom، Auto ZoomControl و EchoBlock (توجه: این قابلیت ها فقط در رده IX وجود دارند)؛

2- نسل Quest: 

سمعک های Naida نسل Quest با نام "Phonak Naida Q" شناخته می شوند. این سمعک ها نیز در سه مدل قدرتی SP، UP و RIC و چهار رده قیمتی – کیفیتی مختلف عرضه می شوند. همچنین سمعک های Naida Q از نظر مقاومت در برابر آب و رطوبت دارای شاخص IP67 هستند. در جدول زیر محدوده پوشش و سایز باطری سه مدل سمعک Naida Q را می بینید:

3- نسل Venture:

سمعک های "Phonak Naida V" در سه مدل قدرتی RIC، SP و UP و چهار سطح قیمتی – کیفیتی موجود می باشند. مدل SP این سمعک ها نسبت به Naidaهای نسل قبل بهره و خروجی بالاتری دارد. این سمعک ها از لحاظ مقاومت در برابر آب و رطوبت دارای شاخص استاندارد IP68 هستند. در جدول زیر محدوده پوشش و سایز باطری مدل های مختلف این گروه را می بینید:

4- نسل Belong:

سمعک های "Phonak Naida B" نیز در سه مدل قدرتی RIC، SP و UP و چهار رده قیمتی – کیفیتی موجود بوده و نسبت به نسل های قبلی ظرفیت پردازشی و امکانات بالاتری دارند. در جدول زیر محدوده پوشش و سایز باطری این سه مدل را می بینید:

سطوح قیمتی – کیفیتی سمعک Naida فوناک:

سطوح قیمتی – کیفیتی سمعک های Naida فوناک نسل S با اعداد رومی یک (I)، سه (III)، پنج (V) و نه (IX) پس از نام سمعک مشخص می شود:

اما رده های مختلف سمعک های نسل های Q، V و B با اعداد 30، 50، 70 و 90 در پسوند نام سمعک مشخص می شود:

همانطور که می بینید، هرچه عدد پسوند بزرگتر می شود، رده عملکردی سمعک بالاتر رفته و ویژگی ها و قابلیت های آن پیشرفته تر می شود. به عنوان مثال Naida Qها از رده 50 به بالا به قابلیت های دوگوشی مانند DuoPhone مجهز هستند و رده 30 فاقد این قابلیت است.

همچنین هرچه نسل سمعک جدیدتر باشد، قابلیت های بیشتری دارد. به عنوان مثال سمعک های Naida V و Naida Bمجهز به تکنولوژی "SoundRecover2" هستند؛ در حالی که سمعک Naida Q سطح پایین تری ازاین تکنولوژی (SoundRecover) را دارد. تفاوت SoundRecover2 با SoundRecover در تطبیقی بودن آن است. به عبارت دیگر در تکنولوژی SoundRecover نقطه آغاز تراکم فرکانسی و محدوده فرکانسی مورد تراکم توسط شنوایی شناس در نرم افزار سمعک تنظیم شده و ثابت است؛ اما در تکنولوزی SoundRecover2، مشخصات تراکم فرکانسی، به صورت هوشمند و اتوماتیک بر اساس محتوای فرکانسی سیگنال ورودی تعیین می شود.

منظور از شاخص های IP67 و IP68 چیست؟!

نکته مهم در مورد مفهوم ضد آب بودن سمعک، این است که عبارت "WaterProof" (ضد آب) با "Water resistant" مقاوم در برابر آب) متفاوت است. ضد آب بودن بدین معناست که یک وسیله می تواند به مدت نامحدودی در آب غوطه ور باشد و آب به درون آن نفوذ نکند؛ اما مقاوم بودن یعنی این که می تواند ورود آب را تا حدودی و نه کاملا" متوقف کند. برخی سمعک ها بر برابر آب مقاوم هستند و باید توجه کنیم که نمی توانند به طور نامحدود در آب کار کنند. عدد اول بعد از IP (عدد6)، میزان مقاومت سمعک در برابر گردو غبار و خاک را نشان می دهد. سمعک های دارای این شاخص می توانند به مدت 8 ساعت با گرد و غبار و خاک تماس مستقیم داشته باشند؛ در حالی که هیچ ذره ای به درون آن ها نفوذ نکند.

عدد بعدی میزان مقاومت دستگاه در برابر آب را نشان می دهد. شاخص IP67 یعنی سمعک می تواند به مدت 30 دقیقه در عمق یک متری آب کار کند و شاخص IP68 یعنی سمعک می تواند به مدت یک ساعت در عمق یک و نیم متری آب کار کند.

برند سمعک : phonak فوناک

مدل دقیق سمعک : Aedeo paradise 70

سن بیمار : 35

میزان کم شنوایی : متوسط ( 40%)